Sightseers

Een komische roadmovie hebben we allemaal al wel eens gezien. Clichés vliegen je hierbij echter al snel om de oren, waarbij een ontluikende vriendschap vaak de meest voor de hand liggende uitkomst is. Ben Wheatley maakte na een misdaadthriller en een horrorfilm met Sightseers een zwarte komedie op zijn manier, die het tot de officiële selectie van de filmfestivals in Cannes en Sundance schopte.

Wheatley heeft hierbij geen grootse pretenties voor ogen gehad. De film volgt dan wel een koppel uit de lagere middenklasse en zo nu en dan lijkt er wat van kritiek op snobisme en het klassensysteem te zijn, maar daar wordt verder totaal geen oordeel over geveld. Integendeel: moralisme lijkt eigenlijk heel ver te zoeken in de film.

In Sightseers wordt een eigenzinnig koppel - schrijver Chris en zijn muze Tina - gevolgd tijdens hun roadtrip door het Engelse landschap, op zoek naar inspiratie voor Crhis' nieuwste boek. Ze hebben hun route zorgvuldig uitgestippeld en laten de moeder van Tina zonder pardon achter, omdat het zo’n zeurkous is. Het overlijden van haar geliefde hondje heeft nog immer invloed op haar gesteldheid.

Gaandeweg de trip blijkt echter dat Chris deze misschien wel om andere redenen heeft ingepland. Zonder teveel te verklappen ontwikkelt de film zich tot een redelijk bizarre komedie, waarin kleine stukjes van een slasher niet vermeden worden en de beelden variëren van pittoresk tot gore. Hoewel regisseur Wheatley een komische genrefilm wilde maken, is door deze ontwikkeling cult een label dat wellicht nog beter op de film te plakken is.

Sightseers heeft namelijk vooral zwarte humor, wordt aangevoerd door een zeer bijzonder duo en vermijdt een goreske aanpak niet. Er wordt vrij gemakkelijk omgegaan met de daden die het koppel verricht en dat is te prijzen. Hoewel het allemaal net wat extremer had gemogen, is het door deze lichtzinnigheid en de niet al te lange speelduur dat de film zeker vermakelijk is. En als dat het voornaamste doel is geweest, dan is Sightseers een geslaagde film.

Extra’s

De voornaamste extra is een interview met regisseur Wheatley. Het interview vond plaats als Big Talk tijdens het Internationaal Film Festival Rotterdam, waar de film overwegend positief werd ontvangen. Zoals regisseur Wheatley zelf al aanhaalt is het wat vreemd dat het interview plaatsvond voorafgaand aan de filmvertoning, maar verder het is een aardig vraaggesprek met Wheatley.

Het was leuker geweest als er wat meer over de inhoud Sightseers gesproken had kunnen worden, maar nu komen we wat te weten over de diversiteit van Wheatley en zijn kijk op filmmaken in het algemeen. En het moet gezegd: dat is leuk om van een regisseur te horen te krijgen. Verder is de trailer van Sightseers terug te vinden op de dvd en voorafgaand aan de film is een drietal trailers (van Wheatleys vorige film Kill List, Tamara Drewe en Balada Triste de Trompeta) te zien.

Conclusie

Sightseers is geen typische komedie. Hoewel de film wel eenvoudig in dit genre geplaatst kan worden, is het toch meer dan dat en lijkt uiteindelijk het label cult het beste bij Ben Wheatleys roadtrip te passen. Kunstzinnig is het niet, grensverleggend evenmin en of het nu allemaal even goed is valt ook te betwijfelen. Maar vermakelijk is het zonder meer en dat is toch vooral wat deze film probeert te bereiken.