Stand Up Guys

Al Pacino én Christopher Walken. Eigenlijk hoeft er niet veel meer over deze film gezegd te worden. Twee iconen die langzaam dichter bij het einde van hun lange, mooie carriere komen. En dat is eigenlijk ook een beetje waar deze film om draait.

Val (Pacino) komt na 28 jaar weer vrij. Zijn beste vriend Doc (Walken) wacht hem op. Twee voormalige gangsters, waarvan er één jaren in de bak heeft gezeten en de ander met pensioen is gegaan. Er schuilt alleen een addertje onder het gras: Doc moet Val morgenochtend, dood, afleveren. Wat volgt is een nacht vol hoeren en drugs, maar bovenal vriendschappen.

Ondersteund door andere ouwe rakker Alan Arkin tonen Pacino en Walken hun talenten nogmaals aan het publiek. Ze spelen rollen die de twee acteurs op het lijf zijn geschreven. Een film als deze is dan ook puur gemaakt om deze grootheden een kans te geven hun talenten nogmaals te tonen aan het publiek. En terecht. Helaas is het script niet voldoende om deze twee mannen álles te geven. Er wordt iets te veel tijd besteed aan de erectieproblemen van Val en de humor die hiermee gepaard gaat is net wat te flauw.

Hoe meer we de twee volgen gedurende de nacht, merken we dat hier een diepe vriendschap aan ten grondslag ligt die langzaam het hart van de kijker weet te veroveren. Voeg hier wat leuke bijrollen van onder andere Lucy Punch als hoerenmadam aan toe en stiekem krijg je een érg leuke film. Niet iedereen zal dit kunnen waarderen, maar voor liefhebbers van Pacino en Walken (en wie is dat eigenlijk niet?) is dit een must-see.

Leuk dat dit soort kleine films nog hun weg weten te vinden naar de bioscoop in deze periode van franchises en popcornspektakel. Het is een film die je langzaam begint te waarderen, en misschien wel weer snel vergeet, maar deze 1,5 uur zijn van Pacino en Walken voor jou.