Being Flynn
De filmloopbaan van Robert DeNiro kende de laatste jaren veel pieken en dalen. In Being Flynn is de Hollywoodveteraan gelukkig weer ouderwets op dreef. DeNiro speelt de rol van Jonathan Flynn, een alles behalve bescheiden taxichauffeur die zichzelf, samen met J. D. Salinger en Mark Twain, tot de enige klassieke auteurs van Amerika rekent. Helaas weet verder niemand iets hiervan omdat het Jonathan maar niet lukt om zijn schrijfsels uitgebracht te krijgen.
Jonathan heeft een zoon genaamd Nick (Paul Dano) waar hij al jaren geen contact meer mee heeft. Nick wil ook schrijver worden maar worstelt met zijn verleden. Zijn ouders gingen scheiden toen hij nog jong was, moeder (Julianne Moore) overleed toen Nick 22 jaar was en met zijn vader heeft hij al 18 jaar niet meer gesproken. Als afleiding werkt Nick als vrijwilliger in een daklozencentrum, waar op zekere dag zijn inmiddels werkloze en dakloze vader binnen komt lopen. De vraag is echter, wil Nick de kansloze praatjesmaker wel weer terug in zijn leven?
Being Flynn is gebaseerd op het biografische boekwerk Another Bullshit Night in Suck City van Nick Flynn. Bij aanvang van de film doet het beeld van DeNiro als taxichauffeur meteen terugdenken aan zijn epische Taxi Driver uit 1976. Maar waar zijn illustere voorganger een man was die de wereld wilde verbeteren, zet DeNiro in Being Flynn met verve de rol neer van een homohatende racistische hufter, die jaren geleden zijn vrouw en zoontje in de steek heeft gelaten. Een egoïstische alcoholist met een kwade dronk die je nog niet uit zou willen pissen als hij in de fik zou staan. Ook zoon Nick is hard op weg om alcoholist te worden en experimenteert daarnaast ook met steeds zwaardere drugs. En alsof dat al niet genoeg ellende is voor de jonge schrijver, raakt hij ook nog opgescheept met zijn dakloze vader.
Paul Weitz, die eerder naam maakte als regisseur van films als American Pie, About A Boy en Little Fockers, weet in Being Flynn de sfeer goed neer te zetten. In tegenstelling tot de meeste Amerikaanse producties kent deze film geen echte held. Aan alle personages mankeert wel wat en dat maakt de film alleen maar geloofwaardiger. De naargeestigheid op de daklozenopvang wordt zo treffend in beeld gebracht dat je de pis bijna kan ruiken.
Being Flynn is een aardige film, maar zeker geen rolprent die je vaak voor je lol wilt gaan zien. Tenzij je fan bent van Badly Drown Boy, die zorg droeg voor de soundtrack van deze net boven de middelmaat scorende film.