CD: Mogwai - Les Revenants
Etherische muziek van bands als The xx, Sigur Rós, Message to Bears of Apparat zou je vaak zo in een film of een serie kunnen plaatsen. Zo ook met sommige post-rock muziek, al past daar dan in elk geval geen Net5-serie bij. De mannen van Mogwai zie je dan ook niet zo snel een soundtrack voor Glee of Grey's Anatomy maken. Voor een Franse zombie-serie wilden ze blijkbaar graag weer een uitzondering maken. Het muzikale proces ging ook niet geheel zoals het normaliter in zijn werk gaat. Mogwai werd gevraagd een soundtrack te creëren voordat er een serie of beeld was, dit om de sfeer van de serie op de muziek aan te laten sluiten.
Nu mag Les Revenants gemaakt zijn voor een horror-serie waarin zombie met lelijke gezichten rondrennen en bloederige taferelen aan de orde van de dag zijn, toch klinkt Mogwai niet als het oude bekende Mogwai. De post-rock muren van geluid zijn afgebroken en er komt een breekbare glaswand voor in de plaats. Transparantere, subtielere, lichtere en vooral veel rustigere muziek is het gevolg. De accumulatie van veel gitaren, diepe bas en distortion komt nauwelijks aan bod. Piano, keyboards en strijkers nemen de prominente plek over en leveren een sfeer af die zeker nog de handtekening van Mogwai heeft. De duisternis, beklemming en dreiging die altijd in de muziek van Mogwai plaats neemt, is ook op deze uitgave veelvuldig te vinden. Al wordt dit donkere en zware geluid regelmatig onderbroken door bijna speeldoosachtige composities die uiteindelijk een mooie luisterbalans oplevert.
'Hungry Face' trapt af met zo'n speeldoosriedeltje, later aangevuld door lichte strijkers, maar ook door een diepe contrabas en dreigende en nog diepere drumpartijen. Het daaropvolgende 'Jaguar' is lichtvoetiger dan de openingstrack. Heldere pianoklanken nemen hier het heft in handen en zetten de toon. 'The Huts' lijkt wat betreft het intro heel sterk op Portishead en is daardoor ook wat spookachtig qua soundscape. Traag en geheimzinnig kruipt de muziek je ziel in.
Pas op de vijfde track, 'The Messiah Needs Watching', treden de eerste distorted gitaren op de voorgrond. Maar ook hier blijft het bouwen van een muur van geluid uit. Ook in 'Modern' galmen de gitaar en bas op heerlijke wijze door de compositie heen. Het maakt de sfeer grimmiger en doet denken aan soundtrack-werk van Trent Reznor. Mogwai gooit het eens over een andere boeg en lijkt ook hierin zeer succesvol te kunnen zijn. Een plaat vol spanning, intimiteit en duistere sferen is het prachtige eindresultaat. Mogwai doet een heel fijn Twin Peakje!