Café de Flore

In Café de Flore daagt de Canadese cineast Jean-Marc Vallée de kijker uit een connectie te vinden tussen een tweetal verhaallijnen, die in eerste instantie weinig met elkaar te maken lijken te hebben. Liefde is een vreemd iets. Het kan zo weer voorbij zijn, soms is er sprake van liefde op het eerste gezicht en heel soms is er sprake van een liefde die een leven overstijgt.

Het eerste verhaal van Café de Flore speelt zich af in het heden. Antoine (Kevin Parent) is een succesvolle deejay uit Montreal die alles in zijn leven goed voor elkaar lijkt te hebben. Hij heeft twee leuke dochters, een nieuwe vriendin (Evelyne Brochu) en reist voor zijn werk de hele planeet over. Toch drijven er wat donderwolkjes aan de verder hemelsblauwe lucht. Zo zijn de dochters niet zo dol op de nieuwe vriendin Rose en ook Antoines ouders hebben een andere mening over de nieuwe partner van hun zoon. Dan is er ook nog Carole (Hélène Florent), de ex van Antoine die de scheiding nog niet helemaal heeft verwerkt.

De tweede verhaallijn in Café de Flore speelt zich af in de zestiger jaren. Jacqueline (Vanessa Paradis) is een alleenstaande moeder die met haar gehandicapte zoontje Laurent (Marin Gerrier) in Parijs woont. Laurent lijdt aan het Downsyndroom en word op een bijna obsessieve manier door zijn moeder tegen de boze buitenwereld beschermt. De jonge moeder woont met haar kind in een armzalig complex en moet elk dubbeltje tig keer omdraaien voordat ze het uit kan geven. Een leven dat nogal een contrast vormt met het succesvolle bestaan van de Canadese platendraaier.

Regisseur Jean-Marc Vallée maakt in deze rolprent behoorlijk veel gebruik van flashbacks. Omdat het verhaal nogal eens verspringt van het ene tijdperk naar het andere valt het niet altijd even gemakkelijk te volgen voor de kijker. Daarbij neemt Vallée uitgebreid de tijd om de personages meer diepgang te geven. Elk van de hoofdrolspelers in dit epische verhaal blijkt op eigen wijze te lijden onder de gevolgen van een relatieprobleem. In sommige gevallen blijkt dit een lijdensweg te zijn die behoorlijk lang door kan gaan.

Het adembenemend mooie camerawerk van Pierre Cottereau, die we ook kennen van zijn cinematische kunsten voor films zoals Brodeuses (2004) en Les fragments d'Antonin (2006), krijgt zo mogelijk nog meer diepgang door de ijzersterke soundtrack. Naast het zo nu en dan terugkerende thema Café de Flore van Doctor Rockit zijn het vooral de prachtige muziek van Pink Floyd en Sigur Ross die de toon voor deze sfeervolle film zet. Tezamen vormen ze een prachtige puzzel, waarbij het wel bijna twee uur duurt voordat het laatste stukje op zijn plek valt. Maar wat er dan tevoorschijn komt is dat wachten zeker waard.

Conclusie: Vallée maakte ons in 2005 al blij met het komische C.R.A.Z.Y. maar weet zichzelf ver te overstijgen met deze dramatische rolprent die liefde in haar puurste vorm weet te tonen. Café de Flore is een film die nog tijden in je hoofd kan blijven zitten en die zeker uitnodigt tot een volgende kijkbeurt omdat het verhaal te complex is om in een enkele keer te worden begrepen. Café de Flore is een pareltje uit de Franse cinema en verdient het om door een zeer groot publiek bekeken te worden.