Bait 3D
Sinds het uitkomen van Steven Spielbergs klassieker Jaws in 1975 worden alle nieuwe films met haaien erin tegen wil en dank naast deze meetlat gelegd. Piranha 3DD heeft toch wel aangegeven dat er weinig tot geen rek meer mogelijk was in het genre van de 3D-horror. Toch doet regisseur Kimble Rendall nog een serieuze gooi naar iets spannends met zijn tweede speelfilm, Bait 3D.
De overval op de supermarkt van een Australisch kustplaatsje had niet op een ongelukkiger moment gepland kunnen worden. Net als de gewapende Doyle (Julian McMahon) midden in de zaak zijn wapen trekt, dondert een monsterlijke tsunami over het stadje die alles op haar pad verzwelgt. Doodsbang ontvluchten de overlevenden het water op zoek naar veiligheid op de stellingen van het ondergelopen winkelpand.
De spanning stijgt, net als het water, dat steeds dichterbij de elektriciteitskabels komt. Maar dat de overvaller doorslaat, het water onder stroom komt te staan of ze allemaal verdrinken zijn niet eens de grootste gevaren. Met het zeewater zijn witte haaien meegekomen die tussen de gangpaden de jacht openen op alles wat beweegt. Josh (Xavier Samuel) verloor een jaar eerder zijn beste vriend en aankomend zwager Rory (Richard Brancatisano) aan een agressieve haai tijdens zijn strandpatrouille, vandaar dat hij nu ‘veilig’ als vakkenvuller werkt. Tevens kostte het hem zijn relatie met Rory’s zus Tina (Sharni Vinson). Die toevallig ook onder de overlevenden zit met haar nieuwe vriendje. Waarschijnlijk was/is ze in de supermarkt om hem voor te stellen aan Josh.
Josh zet alles op alles om Tina en zoveel mogelijk anderen te redden, want hij wil niet nog zo’n soortgelijk drama meemaken. Josh krijgt te verder nog te maken met politieagent Todd (Martin Sacks) en zijn obstinate dochter Jaimie (Phoebe Tonkin), zijn baas, Jaimie’s vriendje en een blond stelletje dat zit te vozen in hun auto, in de parkeergarage onder de supermarkt. Dit alles onder toeziend en afkeurend oog van haar keffertje.
Ondanks het feit dat de uitvoerend producent een heel leger aan schrijvers heeft laten aanrukken, zes om precies te zijn en twintig(!) producenten, is het magere budget vooral opgegaan aan de speciale effecten. Met wisselvallig resultaat, al moet gezegd worden dat Rendall het serieuzer aanpakt dan de makers van Piranha 3DD. Misschien zelfs te serieus, want hij verliest tijd en zichzelf in de onderlinge relaties in plaats van de afvalrace, waar het eigenlijk om moet gaan. Je hoort immers nog steeds naar een horrorfilm te kijken.
De haaien an sich zien er best nog wel aardig uit omdat er gebruik is gemaakt van animatronics. Maar aan continuïteit hebben ze een broertje dood in deze film. De acteurs worden in een paar seconden van drijfnat ineens weer gortdroog, de gezichtsverwondingen lijken pootjes te hebben en oh ja, het is ook niet logisch dat de parkeergarage niet volloopt met water, dat langzaam zijn weg vindt naar de bovenliggende supermarkt. Zelfs met de deuren open blijven dit twee aparte delen. Beetje vreemd met een tsunami, niet?
De rollen in Bait 3D zijn verdeeld naar ieders bestaande cv, je kan dus van verre zien aankomen wie er in leven blijft en wie niet. Vooral ook omdat de verhaallijnen eigenlijk niets met horror te maken hebben.
Wie zich niet stoort aan het dwaze uitgangspunt, het matige acteerwerk en de nogal opvallende fouten, diegene vindt deze horrorfilm leuk. Naast alles wat er fout is zitten er namelijk ook best vermakelijke scènes in. Of je ervoor naar de bioscoop moet? Mwah. Wacht op de dvd en pop de corn lekker thuis.