Playback

Films zijn de duivel. Er zijn meerdere films te noemen die van dit idee uit zijn gegaan. Ook Playback richt zich op deze insteek, maar geeft er weer een net iets andere wending aan. Zijn films écht het product van Satan of is het alleen deze film?

De opening van Playback knalt direct de huiskamer in. Het is 1994. Een amateurfilmer maakt opnames van een bloederig tafereel. Hij lijkt zelf achter de daden te zitten en toont geen enkel berouw. In de verte klinken politiesirenes en de filmer annex moordenaar Harlan Diehl richt de videocamera op zijn baby. Als de auto’s voor de deur staan legt Harlan de videocamera en baby op de veranda. De bebloede vriendin van Harlan valt hem aan, maar hij slaat moordlustig terug en wordt neergeschoten door de politieagenten.

De beelden van de videocamera worden in beslag genomen door de politie. Toch is er nog een andere camera in de buurt, namelijk dat van nieuwsstation WPZM13. Zij filmen hoe het plaats delict wordt opgeruimd door de forensisch experts. Op het moment dat het lichaam van Harlan Diehl in de ambulance wordt gereden schrikt hij wakker en staart met een ziedende blik in de camera van de nieuwszender.

Het heden. Student Julian maakt vanuit zijn opleiding bij de filmacademie een film over de Diehl-moorden. Om meer te weten over wat er is gebeurd schakelt hij Quinn in, een archivaris bij WPZM13. Julian vraagt aan Quinn om de nieuwsopnames die over de Diehl-moorden zijn gemaakt, om zo zijn eigen film te kunnen verbeteren. Zo gezegd zo gedaan, Quinn zoekt de beelden en maakt er een kopie van. Maar tijdens het kijken ziet hij alleen meer dan alleen politieagenten en het lichaam van Harlan. Quinn raakt tijdens het kijken buiten bewustzijn en gedraagt zich nadat hij wakker wordt veel killer en agressiever dan hij normaal is.

Als de opnames van de fanfilm vorderen ontdekken Julian en zijn filmteam steeds meer over de beruchte Diehl-moorden. De psychose van Harlan Diehl is niet zomaar, het is een onderdeel van een historische legende. Een legende die zich niet zomaar laat stoppen.

Videoband

Videobanden zijn de duivel. Of beter gezegd: films zijn dat. The Ring liet zien dat een videoband met behekste je het leven kan kosten. White Noise geeft je de mogelijkheid om met film doden te horen, Cut laat het kwaad door de kracht van film sterker en sterker worden. Playback ligt in hetzelfde straatje van gefilmde verdoemenis, namelijk het 'overstralen' van een demonische kracht. Hoewel het idee niet bijster origineel lijkt te zijn is het interessant in beeld gebracht hoe dit gebeurt. Het enige probleem is dat er niet goed genoeg over na is gedacht, zodat er verschillende gaten in de plot komen. De entiteit lijkt zich namelijk op onverklaarbare wijze te kunnen opdelen en 'overstralen' zonder het gebruik van een videoband- of camera.

De rol van Christian Slater in Playback is te verwaarlozen. Het lijkt alsof hij toevallig in de buurt was en een dagje op de set kwam buurten. Slater, bekend van films zoals… ehm… tsja. Het is meer een naam die bekend in de oren klinkt, maar waarvan je niet zo snel een filmtitel kan noemen. Waarschijnlijk komt dit omdat zijn personages die hij speelt zeer eendimensionaal zijn en niet interessant genoeg om als kijker bij mee te leven (om toch voorbeelden te noemen: A Sound Of Thunder, Alone In The Dark, Mindhunters. Precies.). Nee, Playback wordt gedragen door Toby Hemingway. Zijn transformatie van stille jongen tot krankzinnige psychopaat is erg sterk neergezet. Zelfs zo sterk dat hij nagenoeg de complete cast eruit weet te spelen. Niet zo moeilijk, alle tieners in de film hebben het niveau van een gemiddelde Nickelodeon-show.

Tussen al het heftige bloedvergieten door is het verhaal redelijk te volgen. Er lopen drie verhaallijnen door Playback: het verhaal van Quinn en zijn conditie, Julian die een filmpje maakt en de pedofiele dorpsagent. Het wordt snel duidelijk dat Quinns verhaal ver boven de andere twee uitsteekt. Het agentverhaal is ongeacht wat de trailers je doen wijsmaken in minder dan tien minuten rond, Julians verhaal valt bijna letterlijk dood.

Conclusie

Afgezien van enkele gaten in de plot is Playback een prettige wegkijker. Mensen die lekker veel bloed willen zien komen aan hun trekken, de kijkers van een fijne B-film worden ook blij. Start alleen wel de film met de instelling dat het een redelijk geheel is en dat het zich niet richt op het door de trailer gesuggereerde politieonderzoeksverhaal met Christian Slater. Playback is een leuke film voor een regenachtige avond met een biertje of wijntje, bak chips en een goede vriend(in) naast je.