Boek: Claudia Piņeiro - De Regels van het Spel
Als Pablo Chazaretta op een ochtend met doorgesneden keel wordt gevonden door zijn huishoudster wordt er in de gated community, ook wel 'country', waar hij woont een groot onderzoek ingesteld. Nadat drie jaar eerder Chazaretta's vrouw Gloria Echagüe onder verdachte omstandigheden overleed en dit uiteindelijk door politie en justitie werd afgedaan als een ongelukkige val, kan de politie zich geen misstappen meer veroorloven.
Oud misdaadjournalist Jaime Brena krijgt informatie over het onderzoek naar de moord op Chazaretta van rechercheur Ventorino. Omdat Brena door redacteur Rinaldi is overgeplaatst naar cultuur geeft hij deze informatie aan ‘de jongen van misdaad’. De jongen, een beginnend journalist van slechts tweeëntwintig jaar oud, vraagt advies aan oude rot in het vak Jaime Brena.
Romanschrijfster in ruste Nurit Iscar wordt door redacteur Rinaldi gevraagd ‘country’ La Maravillosa in te gaan en voor de krant te beschrijven wat ze ziet en hoort. Er ontstaat een nauwe samenwerking tussen Iscar, Brena en de jongen. Als blijkt dat ook alle jeugdvrienden van Chazaretta in korte tijd de dood hebben gevonden kan dat bijna geen toeval zijn en gaan ze gedrieën op onderzoek uit.
De Argentijnse Claudia Piñeiro (1960) heeft in eigen land flink wat literatuurprijzen in de wacht gesleept. Ze weet met De Regels van het Spel weer een erg boeiend verhaal neer te zetten. Het verhaal leest makkelijk weg, maar het einde voelt helaas wat te snel afgewerkt, alsof er eigenlijk geen tijd meer was om ook het einde nog even uit te diepen.
Spaanstalige auteurs gebruiken geen aanhalingstekens bij het schrijven van conversaties. Helaas is dat in de Nederlandse vertaling ook meegenomen waardoor het boek vaak lastig te lezen is. Je raakt in gesprekken al gauw volledig de draad kwijt. De conversaties zijn sterk maar komen hierdoor helaas niet uit de verf. Ook de vele missende vraagtekens zijn bijzonder storend. Daarnaast is het boek nauwelijks opgebouwd uit losse alinea's waardoor het geheel nogal overkomt als een 'wall of text', daar moet je even doorheen. Als je daar eenmaal aan gewend bent leest het boek heerlijk weg en is het lastig het weer weg te leggen.