CD: Isbells - Stoalin'

Eind 2009 leverden deze zuiderburen een prachtig debuutalbum af. Toen voerde ik onder andere de zin "Vandewoude bedient zich van ingetogen, onthaastende en kale kunststukjes die herinneringen oproepen aan Nick Drake, Elliott Smith en om in recentere tijden te blijven Bon Iver en Fleet Foxes" in. Daar blijft zo'n 2,5 jaar later nog wel een groot deel van overeind, maar frontman en geestelijk vader van Isbells, Gaëtan Vandewoude, zorgt ook voor subtiele verschuivingen.

Verwacht hier geen bombastische, overvolle en glad geproduceerde composities, de muziek van deze getalenteerde Belgen blijft ingetogen, onthaastend, kaal, maar vooral mooi. Breekbaar mooi. Tactisch geplaatste pauzes en rustpunten krijgen hier een belangrijkere rol toegedicht als op het debuut. Het klinkt nog doordachter, meer volwassen maar straalt naast die rust en eenvoud ook een sprankelende frisheid uit en dat is knap. Illusions is bijvoorbeeld een traag en stemmig liedje waar wel hoop uit klinkt. Geruststellende oehoe-koortjes en de samenzang heffen de duistere klanken van de percussie op, perfect in balans. Letting Go heeft een garage/lo-fi tintje dat doet denken aan Elliott Smith, maar hier zorgen de hoge vocalen van Vandewoude voor de frisse noot. Elation doet hetzelfde met een xylofoon, een andere keer is het de banjo. Heading for the Newborn ligt qua tempo wat hoger dan het overige materiaal, is melodieus, heeft een groovy baslijntje en verschuilt een Manu Chao-light in zich. Naast de bovengenoemde referenties kan ook Leonard Cohen als parallel genoemd worden op deze plaat.

Tevens is het knap op zo'n low-tempo plaat om de spanning optimaal te houden. Die wordt over de tien liedjes goed vastgehouden en verandert marginaal van geluid en sfeer. Opener Stoalin' heeft een Western-jasje met psychedelische en filmische invloeden. Falling In and Out en Heart Attack klinken liefelijk en roepen speeldoosklanken op. Maar als je dan de macabere tekst "I want you dead or gone, I never wanna see you again" van Heart Attack hoort krijgt het nummer toch een diepere laag. Waar het debuut toch echt een herfstplaat was, kan Stoalin' met die lichte sprankeling ook best omgetoverd worden tot een lenteplaatje. Knap, breekbaar, subtiel, volwassen, indrukwekkend en mooi.