Silent Hill: Downpour

Gespeeld op PlayStation 3
Ook verkrijgbaar op Xbox 360

We bezoeken voor de achtste maal het beruchte bergdorpje Silent Hill, waar het nog steeds niet pluis is. Kunnen we na zeven delen nog steeds schrikken van de occulte gebeurtenissen, of slapen we nu na het spelen rustig, zonder een nachtlampje aan? 

Het lijkt een trend te zijn: je hebt een prima horrorsurvival-reeks en dan besluit iemand tijdens een vergadering dat de naam te grabbel moet worden gegooid, omdat de hele succesformule om moet worden gegooid. Silent Hill is een franchise waarbij iemand dit exacte idee had. Gelukkig beginnen studio's ook te merken dat verandering niet altijd even goed is. Zo ook Konami, die Vatra Games gevraagd heeft orde op zaken te stellen met de Silent Hill-franchise. Silent Hill moet weer eng worden. Om dat te testen spelen we het zoals het hoort: koptelefoon op, gordijnen dicht en laat die angst maar komen.

De intro begint in een gevangenis. Jij speelt Murphy Pendleton, en je zit in de bak om een nog onbekende reden. Tijdens de interactieve intro kom je zonder enige reden in de douches terecht en geeft een bewaker je de kans bloedige wraak te nemen op een man die je blijkbaar haat. Het blijkt een droom te zijn en bij ontwaken word je meegevoerd naar een zwaarbewaakte bus. Je wordt overgeplaatst naar een zwaardere inrichting. De rit gaat finaal mis en de bus belandt onderin een afgrond. Vanaf hier begint de psychologische horror pas echt. je kiest ervoor om te vluchten voor de politie en je komt terecht in Silent Hill. Een slechte keuze, zo blijkt al snel.

De sfeer is meteen gezet in het spel. Je weet niet of je eigenlijk een seriemoordenaar bent of juist een good guy, die op de verkeerde plek was op het verkeerde tijdstip. Met die vragen in je achterhoofd kom je in een kille omgeving waar elk moment rare dingen kunnen gebeuren. Het fijne aan Silent Hill: Downpour is dat je op verkenning kan gaan. Je zit niet opgesloten, maar je kunt elke verlaten hut in om te kijken of er iets te vinden is. Het hoeft niet en je kunt er voor kiezen om snel door het hoofdverhaal te gaan. Door op onderzoek uit te gaan zijn er extra 'missies' te vinden, met meestal puzzels waarmee je bonusitems vindt.

Het spel lijkt soms op een adventurespel. Zo vind je ergens een elektriciteitssnoer die je aan een waterkoker moet bevestigen. Dit laat het spel zien door je inventaris te openen en jouw het item te laten kiezen dat je wil combineren met het object in de omgeving. Lekker oldschool. Door deze daarna te gebruiken zie je in de damp op het raam een cijfercombinatie om een kluis te openen, dat weer een draaipuzzel op zich is. Maar het item in de kluis is nuttig en je hebt daardoor niet het gevoel dat je een zijmissie voor niets aan het doen bent. Je krijgt items als wapens of dagboeken en notities van bewoners. Hierdoor leer je meer over jezelf, maar ook het dorpje en zijn geschiedenis dat weer bijdraagt aan de sfeer.

Deze sfeer wordt afgezwakt door de slechte achtergrondmuziek. Vreemd genoeg werkt het soms wel om akelige stiltes in te bouwen, maar meestal mist het spel net die extra 'pis in mijn broek van angst'-ervaring door het weinige gebruik van muziek. Daar had meer in gezeten, meer dan de main theme van K.O.R.N. in ieder geval. Een ander minpunt is de framerate. Deze haalt je soms even uit het spel omdat het beeld duidelijk moet laden. Dit gebeurt vooral als je jezelf om wil draaien in grote omgevingen of als je een nieuwe kamer binnenloopt. Ondanks deze duidelijke minpunten heeft het spel genoeg geniale WTF- en horrormomenten, ik zal in ieder geval het Hans en Grietje-toneelstuk niet snel vergeten.

Dat zijn nog niet de grootste problemen in het spel. Deze twijfelachtige eer gaat naar het gevechtsysteem. De makers hebben voor een realistische aanpak gekozen en Murphy kan geen hele wapenkist met zich meezeulen. Dit betekent dat hij een lamp, zijn vuisten, een vuurwapen en een slagwapen draagt. Op je zoektocht vind je veel items die je kunt gebruiken als wapen, zoals flessen, een hark of het betere werk als een bijl of tang. Deze wapens gaan langzaam kapot als je ze gebruikt. Nu is dat bij een fles of een hark nog te begrijpen, maar een bijl of ijzeren tang die kapotgaat is wel van erg treurige kwaliteit.

Het vechten zelf heeft meer weg van een dronken man. Je hebt niet het idee dat je met een zware tang iemand neerslaat, maar je zwaait gewichtloos ermee rond. Het vechten is saai, want eigenlijk komt het neer op blokken, wacht tot de vijand geen puf meer heeft en moet bijkomen om de volgende reeks aanvallen te doen. Dan kun jij een paar keer slaan en je moet weer blokken. Dit doe je dan totdat de ander het loodje legt. Zelf kun je aardig wat klappen krijgen als je vergeet je te verdedigen. Je ziet aan het bloed in je kleding hoe slecht het gesteld met je is. Leuk detail: als je in een slechte toestand je zaklamp aandoet komt er een rode gloed vanaf omdat er bloed op je zaklamp gekomen is. Het vechten wordt ontmoedigd door de slechte implementatie. Beter had de studio er meer aandacht aan besteed of helemaal geen gevechten erin gestopt, nu is het beter om maar weg te rennen om het meer survival te maken dan weer in die matige gevechten te moeten begeven.

Silent Hill: Downpour laat me schrikken. Niet alleen door de vele briljante schrikmomenten die het spel kent, maar ook door de steken die het laat vallen. De muziek, de framerateproblemen en vooral het gehele vechtsysteem zijn een gevalletje jammer. Toch is de franchise weer de goede richting opgegaan. Ik heb me vermaakt met de horror, de puzzels en het ontdekken wie je zelf bent, al kom je niet alles te weten. Deze hele ervaring laat me denken aan de serie Lost. Het begint sterk, maar op het eind zit je met nog zoveel vragen en denk je: was dit het? Moet er nog niet uitgelegd worden dat…? Houd je van survivalhorror, dan is deze game de moeite waard. Het wordt niet zo briljant als de eerste delen, maar het is zeker een stuk beter dan Silent Hill: Homecoming, de schrik van de serie.