Big Miracle
Een bioscoopfilm die draait om een groep gevangen walvissen belooft bar weinig spektakel. Maar wanneer de situatie zich eind jaren tachtig afspeelt, dan heb je opeens het toenmalige geopolitieke wereldbeeld aan je zijde en ontstaat er warempel een interessant verhaal.
Want waar het verhaal onschuldig begint met een journalist die al maanden verslag doet van ‘tien dingen die je kunt doen met zeehondenvet’ in het hooggeplaatste Point Barrow in Alaska, verandert het al gauw naar een mediacircus dat gecombineerd wordt met zichzelf niet uitsluitende maar zonder elkaar geen bestaansrechthebbende partijen en argumenten. Dat klinkt als een hele mond vol en de kans bestaat dat je het overzicht daardoor tijdens het kijken verliest, maar niets is minder waar.
Van begin tot eind neemt de film je aan de hand en herhaalt waar nodig de meest belangrijke gebeurtenissen. Dat is ook wel nodig, omdat er een hoop belangenverstrengelingen bijeenkomen. Je hebt de journalisten die kosten noch moeite sparen om het beste kiekje van de grijze walvissen te krijgen. Die worden op de voet gevolgd door de overheid, omdat die er een slaatje uit willen slaan. De Reagan-regering wil namelijk deze erbarmelijke en aangrijpende situatie – die zo klein begint, maar al gauw een nationaal karakter krijgt – aanpakken om te laten zien hoe goed zij wel niet zijn voor het milieu en haar dieren.
De eskimo’s van het nabijgelegen dorp houden er ook zo hun eigen ideeën op na. Zij zien de walvissen als voedsel voor hun kinderen en als dekens voor hun ouderen. Kortom: als bescherming voor hun familie. De Greenpeace-groepering wordt in haar eentje door Drew Barrymore vertegenwoordigd. Ze speelt de meest irritante activist die je ooit gezien hebt en dikwijls tijdens het kijken ben je geneigd om aan de kant van ‘de slechteriken’ te staan. Tegelijkertijd weet je wat voor nobel doel ze voor ogen heeft en ze schroomt niets om dat te behalen.
Omdat de film geïnspireerd is door waargebeurde feiten – en alstublieft, blijf even zitten totdat het scherm op zwart gaat en het generiek voor onder naar boven rolt – kan het verhaal niet uit de bocht schieten. Het toont heel zorgvuldig aan hoe gek de media zich op een klein gat in de gi-gan-tisch-e ijsvlakte kan concentreren, terwijl er ‘minstens dertig oorlogen aan de gang zijn’. ‘Waar niemand wat vanaf weet, omdat iedereen zich hier verzameld heeft’, merkt één van de jonge journalisten op.
Daarnaast toont het aan hoe gek bedrijven én de overheid zijn, die er alles aan doen om in een goed daglicht te komen. Drie walvissen in nood? Dat is niet boeiend. Drie walvissen in nood en er zijn twintig camerateams én er is een gigantische oliemaatschappij die ook al ‘zijn beste beentje voorzet’? Dan kan de overheid haast niet achterblijven. Er is wel enigszins sprake van een onbalans tussen de partijen, aangezien Greenpeace hier het beste vanaf komt.
Maar is de film een bioscoopbezoek waard? Nee, daarvoor is het verhaal te diep en biedt een dvd of blu-ray meer mogelijkheden qua extra content. Je wil namelijk weten hoe dat vroeger precies gegaan is. Big Miracle slaagt erin je vast te grijpen en je te ontroeren en hoe meer je van de gebeurtenis afweet, hoe dieper het je kan raken. Absoluut geen slechte film, maar een blu-ray met extra veel beeldmateriaal van opnames uit de jaren tachtig doen het verhaal meer eer aan dan we tot nu toe voorgeschoteld kregen.