CD: The Civil Wars - Barton Hollows
Het duo The Civil Wars is de beste liveband die ze ooit gezien heeft volgens Adele. En niet alleen Adele is in de wolken over dit tweetal, twee Grammy awards bij de laatste verkiezingen bevestigen het talent van Joy Williams en John Paul White. Ze gingen ervandoor met Best Country Duo/Group Performance en Best Folk Album. Nu is het live nog even op ze wachten, maar de muzikale kwaliteiten van The Civil Wars liegen er inderdaad niet om op de debuutplaat Barton Hollow.
Het debuut kwam in 2011 al uit in Amerika en ontving daar bijna louter lovende recensies, tevens veroverde het plekken in de vele jaarlijstjes, onder andere van The Huffington Post, Time Magezine en Amazon. Nu is het de beurt aan Europa om dit tweetal met open armen te ontvangen. De eerste plaat is nu verkrijgbaar met als extraatje een zevental bonustracks. En dan ook nog eens op één cd geperst, geen gepiel met bonuscd-tjes waar slechts enkele nummers op staan en die dus toch nauwelijks worden gedraaid.
De originele inhoud van de plaat bevat een dozijn aan minimalistische en onthaastende country/folk songs. Soms heeft het iets weg van de succesvolle samenwerking van Robert Plant en Alison Krauss, heel soms weerklinkt er een Newton Faulkner in door of de verlaten soundscapes à la Low of Iron and Wine. The Civil Wars omhullen zich in soberheid, kale maar o zo meeslepende composities, simpel artwork en een instrumentarium dat op enkele vingers te tellen is. Spaarzaam wordt er gebruik gemaakt van de viool en piano, maar de akoestische gitaar en hun prachtige stemmen lijken hun grootste vrienden op deze plaat. Vooral de vocale lijnen zorgen voor een stemmige en pakkende overdracht. Subtiele samenzang, breekbare solo-intermezzo's en waar nodig een snik of een zucht.
De aftrap '20 Years' is briljant te noemen, doordrenkt met meeslepende melancholiek en het daaropvolgende 'I've Got This Friend' dat een iets vrolijkere noot aflevert. Het meest bekende nummer van de plaat (door toedoen van 'drama' TV-series) is 'Poison & Wine'. De dramatiek spat ook van het nummer af, in de goede zin van het woord. Nog één van de (vele) hoogtepunten is de titeltrack 'Barton Hollow'. Qua tempo, volume en groter instrumentarium is dit mid-tempo nummer iets opgekrikt ten opzichte van de overige tracks en komt ook verdomd lekker uit de verf.
Zoals vermeld bevat de Nederlandse uitgave nog een heerlijk toetje in de vorm van een zevental bonustracks. De meest indrukwekkende is wellicht 'Billie Jean', dat helemaal uitgekleed fantastisch klinkt. Ook Leonard Cohen's 'Dance Me To The End' en 'You Are My Sunshine' van Jimmie Davis zijn magistraal vertolkt. Zonder deze tracks was het al een wereldplaat, maar deze toevoegingen maken het helemaal een 'must have'.