Black Gold

In de dramafilm Black Gold neemt regisseur jean-Jacques Annaud (Enemy at the Gates) ons mee naar de Arabische zandvlaktes van de jaren 30. De titel verwijst uiteraard naar het zwarte goud, olie, dat in de woestijn veelvuldig aanwezig is. De film had een budget van 55 miljoen dollar en is daarmee meteen een van de meest dure films over een Arabisch onderwerp.

In de jaren 30 wordt een ontdekking gedaan die de wereld zal veranderen: het zwarte goud, ofwel olie. Auda (Tahar Rahim) is een jonge, Arabische prins die getrouwd is met de mooie Leyla (Freida Pinto). De twee raken verwikkeld in een strijd tussen zijn vader en schoonvader, twee rivaliserende emirs.

Auda's vader Amar (Mark Strong) is een conservatieve man die tegenovergestelde idealen en normen heeft van de liberale schoonvader Nesib (Antonio Banderas). Als Nesib het niemandsland 'De Gouden Gordel' gebruikt voor olie-exploitatie aan een Amerikaans bedrijf, staat Auda voor een moeilijke keuze. Moet hij Nesib steunen of achter zijn familie gaan staan en het risico lopen Leyla te verliezen?

Een film die zich afspeelt in de woestijn bevat logischerwijs veel beelden van kamelen, uitgestrekte zandvlaktes en de hete zon op iedereens voorhoofd. Deze beelden zijn prachtig om te zien en de mooie omgevingen doen vaak denken aan mooie natuurdocumentaires. De setting van de film lijkt perfect voor een geslaagde film, maar het tegendeel is waar.

Black Gold duurt namelijk 130 minuten en het is verre van genoeg om te kunnen leunen op de mooie plaatjes. Daaraan wen je al snel en dan probeer je je te focussen op het verhaal of de personages. Helaas zijn geen van beide interessant genoeg om ruim twee uur te kunnen genieten. De personages zijn enorm cliché en erg oppervlakkig. Ook de dialogen verdienen geen schoonheidsprijs en zijn regelmatig erg langdradig.

Het verhaal is eveneens geen reden om de film te bezoeken, want het wordt te lang opgerekt. Twee uur voor een standaard verhaal met uiteraard het cliché van de verboden en, ook nog eens, onbereikbare liefde blijft niet lang interessant. Gelukkig komt er in de loop van de 130 minuten nog een beetje spanning bij. Het moet gezegd worden, de actiescènes zijn spectaculair en goed uitgevoerd. Maar als de vaart er eindelijk een beetje inkomt is het allemaal voorbij.

Nee, deze woestijnfilm is niet echt een aanrader geworden, tenzij je genoegen neemt met matige dialogen, vlakke personages, een langdradig verhaal en een enorme voorspelbaarheid. Zelfs de mooie beelden van de prachtige natuur en de bombastische actiescènes kunnen het niet meer redden. Black Gold geeft een slechte nasmaak, of beter gezegd, het gevoel van zand in je mond.