Army Corps of Hell

Exclusief voor PlayStation Vita

Jij speelt de King of Hell die van de troon gestoten is. De gevallen koning heeft bijna geen krachten meer, maar gaat boosaardig als hij is wraak nemen. Hiervoor verzamelt hij zwakke goblins die zijn legertje vormen.

De game laat zich het best omschrijven als 'hardcore Pikmin in hel begeleidt door death metal'. Je verzamelt steeds meer goblins, die in drie smaken komen. Je begint met simpele soldaten, later vind je speerwerpers en als laatste zijn er magiërs. Met deze drie typen goblins raas je over de verschillende eilandjes in hel om materialen van net verslagen tegenstanders te pakken. Deze kun je meteen gebruiken of je kunt alchemist spelen en er nog sterkere items van maken. De game heeft ook drums om bonussen aan je leger te geven à la Patapon. Deze activeer je met de rearpad van de PlayStation Vita. Op papier klinkt dit alles als een geniale mix en eerlijk gezegd, de eerste uren spelen prima weg.

Army Corps of Hell pakt de basis van Pikmin, maar doet er voor de rest weinig mee. Het pakt alleen het gedeelte dat je vijanden moet verslaan. Het verkennen van gebieden is totaal niet interessant want de items zijn bij de tegenstanders te vinden. De vijanden variëren weinig en je hebt het gevoel dat je wave na wave hetzelfde aan het doen bent. De enige uitzondering daarop zijn de bazen. Deze zijn lastig om direct aan te vallen en je moet vaak tijdens de strijd de sterke aanvallen mijden. Deze bazen neerkrijgen geeft je voldoening, maar om er te komen is een repetitieve bezigheid.

Het spel heeft gewoonweg te weinig variatie. Het blijft bij het laten groeien van je leger en dezelfde soort vijanden verslaan. De keuzes die je krijgt om je leger te versterken zijn lang niet zo uitgebreid als bij Patapon en de omgevingen verschillen lang niet zo veel als in Pikmin. Toegegeven, de vijanden verschillen af en toe nog van kleur, maar daar blijft het dan bij. Heb je een bepaald item nodig om je leger mee uit te rusten dan is er een grote kans dat één type vijand dit laat vallen. Je moet dus constant die vijand weer opzoeken om je gewenste aantal bij elkaar te sprokkelen.

Grafisch kan het spel ermee door, maar wat echt uitblinkt is de metal soundtrack. Het is opzwepend en laat je agressief de actie opzoeken. De constante actie bestaat het mijden van projectielen, het rammen op de knop om de vele vijanden te verslaan om daarna eindelijk bij de baas te komen en een echt gevecht te krijgen. Op zich prima, maar het gebrek aan enige variatie in deze gameplay maakt dit spel middelmatig.

Pikmin in de hel. Het klinkt leuk en in het begin van het spel is dat ook zo. Na verloop van tijd is er te weinig variatie om Army Corps of Hell een echte topper te maken. De soundtrack is wel tof. Pak je een spel voor een korte sessie op en ben je meer van het knoppen rammen om dood en verderf te zaaien, dan is dit spel voor jou. Zoek je meer diepgang, dan moet je verder zoeken.