The Last Story

Vlak voordat de Wii zijn laatste adem uitblaast, volgt Mistwalker Monolith Software (Xenoblade) op met The Last Story. Nog een diepgaande RPG van Japanse komaf. Is dit echt het laatste boeiende verhaal dat de Wii te vertellen heeft?

The Last Story heeft twee duidelijke gezichten. Enerzijds heb je het diepe en meeslepende verhaal en anderzijds heb je de real-time-gevechten. Het bijzondere aan het verhaal is dat er kosten noch moeite gespaard is om die te vertellen. De cut scenes zijn over het geheel genomen lekker lang en leveren zowel antwoorden als vragen op. Het spel zit vol ontwikkelingen: niet alleen de rode draad ontwikkelt zich met onvoorziene plotwendingen, ook de personages worden goed uitgediept. Op een gegeven moment heb je het gevoel hen te kennen en daar wordt het verhaal krachtiger van, omdat je de persoonlijke worstelingen begrijpt.

Zael
Het hoofdpersonage Zael is een geval apart. Hij is de ultieme friendzone guy die niet wil toegeven aan zijn gevoelens voor Lisa. Wanneer hij voor het blok wordt gezet door zijn spontanere medehuurlingen, dan weet hij zich geen raad en gaat-ie stotteren. Lisa vindt dat alleen maar schattig en langzaamaan zie je de twee dichter tot elkaar groeien. Dit is gelukkig niet het hoofdverhaal, maar wel een belangrijk onderdeel daarvan. Zael beschikt over een bepaalde kracht waar hij tot aan het hof de aandacht mee trekt en zodoende hogerop de sociale ladder probeert te klimmen. Zijn doel is om ridder te worden en dat is de reis die je volgt.

Een interessant aspect aan Zael is dat hij niet een leidersrol heeft. Hij reist over de wereld met zijn vier vrienden en is tot op een bepaald punt altijd de volger geweest. Echter, sinds hij die speciale krachten heeft verkregen zie je hem groeien. Zowel op persoonlijk vlak – hij wordt wat directer en verliest beetje voor beetje zijn verlegenheid – als op het gebied van leiderschap. Omdat hij de hoofdpersoon is weet je dat je met hem de wereld moet redden, maar tot het zover is ben je getuige van een persoonlijke groei waar je u tegen zegt.

Dubbel moraal
Plotwendingen zullen we niet behandelen in dit artikel, maar je kunt je voorbereiden op personages met dubbele moralen en gekwelde zielen die zonder thuisbasis de wereld overtrekken. Mistwalker is er in elk geval in geslaagd een geloofwaardig, boeiend en tijdloos verhaal neer te zetten in een nieuw universum. Het tempo van het verhaal is ook belangrijk. In het geval van The Last Story is het zo dat het spel dikwijls de tijd neemt om nieuwe informatie uit de doeken te doen, waardoor je maar blijft doorspelen. Het bevat simpelweg de onderwerpen die ons aanspreken: liefde, bedrog, avontuur, emoties, principes en, hoe kan het ook anders, de wereld redden.

Zo nu en dan krijg je keuzes over bepaalde vraagstukken. Dat impliceert dat The Last Story dus nog dieper zou kunnen gaan in zijn verhaal, maar niets is minder waar. Alle antwoorden leiden uiteindelijk naar hetzelfde doel en niets is echt over te slaan. Zelfs als zou je een andere richting op willen gaan dan het spel je voorschotelt, dan zou dat niet kunnen door zijn enorm rechtlijnige aard. Dat laatste is nog niet eens het probleem, want zo komen de emoties beter tot hun recht. De keuzemomenten voelen wel heel nutteloos aan, omdat je weet dat je er geen verschil mee maakt.

Dynamisch
The Last Story bevat niet alleen een uitstekend verhaal; het gevechtssysteem is net zo goed. De actie is voornamelijk real-time. Je hakt en slaat je een weg door hordes vijanden die nog wel eens voor een framedrop willen zorgen. Naast het standaard hakken heb je de mogelijkheid om je steeds wisselende teamgenoten aan te sturen met commando’s (het spel gaat dan even op pauze) en kun je gebruikmaken van je eigen vrijgespeelde moves. Zo kun je bijvoorbeeld tegen de muur op rennen en middels een achteroversalto de vijanden beneden verrassen met een luchtaanval. Het werkt allemaal goed, voelt dynamisch aan en ziet er spectaculair uit.

Het dus een gevarieerd systeem dat goed is uitgedacht, maar soms een beetje onoverzichtelijk is. Het komt meer dan eens voor dat nieuwe elementen worden geïntroduceerd tijdens een baasgevecht en dat is gewoonweg irritant. Het zorgt er namelijk voor dat je langer bezig bent met het doorkrijgen van het systeem dan dat je daadwerkelijk de baas aan het verslaan bent. Slechts een kleine smet op een verder wit laken.

Nutteloos level-upsysteem
Er wordt wel eens van RPG's gezegd dat ze zichzelf in leven houden door het level-upsysteem. Vaag genummerde experience points zonder heldere oorsprong vullen een balkje met een steeds groter wordende eenheid aan en voegen punten toe aan de eigenschappen van een personage. De schijn wordt helemaal hoog gehouden wanneer het mogelijk is om die punten zelf te verdelen, terwijl de game de touwtjes nog strakker in handen heeft als hij ervoor kiest welke eigenschappen versterkt worden. Er gebeurt een hoop, terwijl je niets anders doet dan op A rammen.

Bovenstaand gevoel krijg je een beetje bij The Last Story. Als de vijanden sterker worden, dan word jij dat ook. Het voelt dus bij vlagen nutteloos aan om in level te stijgen. Het enige nut van dit systeem is dat het volgens de spelregels duidelijk is wanneer er een bepaalde move wordt vrijgespeeld, omdat je nou eenmaal dat level bereikt hebt. Het is enorm ouderwets en dat is kenmerkend voor het spel. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het past bij het karakter, omdat dat ook van de oude stempel is. Het is in elk geval niet iets waar je The Last Story op af kunt rekenen; het blijft trouw aan een oude genreformule.

Wazig
Waar je The Last Story ook niet op af kunt rekenen zijn de graphics. De omgevingen zien er vaak wazig uit en soms is het zelfs moeilijk om de muur van een deur de onderscheiden. Sommige, al dan niet belangrijke, personages hebben ook nog eens een ontzettend vlak en vervaagd gezicht. Op een full HD-televisie ziet het er echt heel lelijk uit. Gelukkig zijn de meest belangrijke personages wel goed verzorgd qua stijl, uitstraling en beweging, anders was het echt niet om aan te zien. Waarschijnlijk heeft Mistwalker de keuze moeten maken tussen veel gameplay en betere graphics. Het moge duidelijk zijn waar de keuze op is gevallen.

Opmerkelijk is verder de uitgebreide online multiplayer. Die is opgesplitst in twee modes: Versus en Raid. In de eerstgenoemde vecht je tegen elkaar en kun je kiezen uit personages die niet speelbaar zijn in de singleplayermodus. Vorderingen uit diezelfde singleplayer blijven onaangetast. Hoe anders is dat bij Raid, de coöperatieve modus. Je neemt je personage, team en items mee en gaat aan de slag om samen met andere online spelers bazen neer te halen. Items die je verdient, mogen mee naar de singleplayer. Een extra reden om er eens aan te beginnen.

Conclusie
Dat het laatste krachtige wapenfeit van de Wii The Last Story heet is ironisch, maar waar. Het is immers het laatste boeiende verhaal dat de Wii te vertellen heeft. Het spel biedt een heerlijke traditionele RPG van Japanse komaf en weeft naadloos een intrigerend verhaal met dynamische gameplay in elkaar. Hier en daar laat het spel technisch een steek vallen (framedrops, audio die niet sync loopt met het beeld), maar dat is het allemaal vergeven. RPG-fans met een Wii weten wat hen te doen staat. En RPG-fans zonder Wii? Stiekem weten zij het ook.