El Shaddai: Acenscion of the Metatron

Gespeeld op PlayStation 3, ook verkrijgbaar voor Xbox 360

Op een zomerse dag zat het Japanse Ignition-team met de handen in de haren. Ze zaten al een paar weken na te denken over hun volgende game, maar iedereen was inspiratieloos. Het was die wanhoop die ze uiteindelijk naar illegale drugs dreef. Hadden ze maar geweten dat tussen de goedkope planten ook rattendrollen zaten. Twee jaar lang was het team high/vergiftigd. Het resultaat van deze onheilige gebeurtenis noemden ze El Shaddai: ACENSCION OF THE METATRON.

El Shaddai is heel losjes geïnspireerd door de 'Book of Enoch', al heb je vast geen idee wat dat inhoudt. Aan Bijbelse figuren in ieder geval geen tekort: Lucifer, Archangels, Fallen Angels, Nephilim en God zelf natuurlijk. Die Fallen Angels zijn engelen die zich tegen de Hemel hebben gekeerd omdat ze voor de verleidingen van de aarde zijn gezwicht. Toen ze naar de aarde zijn gedaald hebben ze slaven van de mensheid gemaakt. Jij speelt als Noah's overgrootvader, Enoch. Hij krijgt de opdracht het rijk van de Fallen Angels te vinden om ze zo snel mogelijk uit te roeien. Als het niet lukt, gaat God de wereld overspoelen met water om het te reinigen van al het leven.

Gekleed in Edwin-jeans en een hemels pantser trekt Enoch eropuit om te vechten voor de laatste kans die het leven op aarde heeft. Verwacht absoluut geen religieuze inzichten, sterker nog, verwacht alleen maar een snel bezoek naar de lokale psychiater. Het verhaal is amper begrijpbaar. In sneltreinvaart worden allerlei mensen geïntroduceerd, die net zo snel weer verdwijnen, tevens zijn er plotselinge timeskips van honderden jaren. De game laat dan ook liever zijn graphics spreken.

Die graphics spreken niet alleen, ze zingen, en wel in zeven verschillende talen. Het ene moment zit je in een buitenaards landschap vol glimmende blauwe bergen, alvorens het overgaat naar tuinen die met waterverf geschilderd lijken te zijn. Daarna gaat het van een cartooneske wereld vol pastelgekleurde blokstructuren vergezeld door vrolijke deuntjes, naar een futuristische stad die niet in Ghost in the Shell zou misstaan.

De wisselingen in grafische stijl blijven de hele game doorgaan, wat zorgt voor ongekende variatie. Een zwart-wit level doorloopt naar een prachtig onderwaterparadijs, dat vervolgens weer overgaat naar levels vol met abstracte vormen en doorzichtige trappen. Soms lijkt het alsof je in een lavalamp zit, met zwevende klodders overal. Om maar niet te spreken over het level waarin het lijkt alsof je door een caleidoscoop kijkt; alle kleuren van de regenboog weerkaatsen in je ogen.

Eigenlijk is het een slecht teken dat ik eerst uitgebreid de esthetiek afbeeld, voor ik beschrijf hoe de game überhaupt speelt. Het probleem is dan ook dat de gameplay bijna compleet in contrast staat met de graphics. De game wisselt constant tussen 3D-actiegame (ala God of War) en 2D-platformer. Vooral het 3D-gedeelte voldoet niet.

Het vechtsysteem is lekker simpel gehouden. Verwacht geen complexe knoppencombinaties die lange combo's produceren. Jij en de vijanden hebben de keuze uit drie wapens, die overigens steen-papier-schaar spelen. De Arch is het standaard mêleewapen dat goed werkt op middellange afstanden. Daar tegenover staat de Viel: een schild dat gesplitst kan worden in twee vernietigende bokshandschoenen, maar ten koste gaat van je bereik en je snelheid. Ten slotte is er nog de Gale, mijn favoriet, waarmee je vanaf een afstandje bliksemsnel kleine projectielen op de vijanden kunt afvuren.

Aanvallen gaat met slechts een knop, maar er is alsnog wel afwisseling tussen lichte en zware stoten. De lengte en kracht van je combo worden bepaald door je timing. Als je te snel drukt krijg je een heel korte combo, druk je precies op maat zal dat omgekeerd zijn. Elk wapen heeft zijn eigen ritme. Het is vrij uniek, maar het weet de game niet tien uur lang te dragen, daarvoor is het kortweg te simplistisch. Dat er maar een handjevol soorten vijanden in het spel zitten helpt ook niet om de monotonie af te slaan. Zeker niet omdat ze veel te veel HP hebben, waardoor je eindeloos op ze zit te rammen.

De bazen zijn ook alleen maar grote bokszakken waar je voor je gevoel urenlang op zit te meppen, en bovendien worden er een paar gerecycled in latere levels. Het 2D-gedeelte doet het niet veel beter, het is wederom heel simplistisch; springen en af en toe opschieten, omdat de grond onder je vandaan valt. Al moet ik zeggen dat ik me er prima mee vermaakt heb, maar alleen omdat ik een platformliefhebber ben.

Het probleem van El Shaddai ligt dan ook bij het tempo van het spel. De game is te lang en het biedt te weinig gameplayvariatie om het geheel te onderhouden. Er zijn ook te veel momenten waar het tempo van het spel er volledig uit wordt gehaald. Zo word je vaak gedwongen om in slo-mo naar een lichtgevende deur te lopen of eindeloze trappen te beklimmen. Al in het midden was mijn enige motivatie om door te gaan de graphics, ik wachtte telkens in spanning af wat voor gek gebied de game nu weer zou presenteren.

Conclusie
El Shaddai is een dynamisch schilderij dat gemaakt is door tientallen schilders uit allerlei verschillende landen en stromingen. De enorm variërende setting verschuilt dat je steevast hetzelfde doet. Je springt over gaten en loopt naar cirkelvormige arena's voor gevechten die telkens op dezelfde manier verlopen. Een visueel spektakel; het is kijken en bewonderen, maar daar blijft het bij.