CD: Siinai - Olympic Games

Voor de lezer met enige religieuze kennis zal Siinai niet onbekend in de oren klinken. Deze naam is namelijk afgeleid van de berg waarop Mozes de tien geboden mocht ontvangen. Stel je deze berg voor, inclusief een constant aanwakkerend Olympisch vuur op de top en je krijgt een beeld van Olympic Games. Dit Finse bandje kwam pas een klein jaar geleden om de hoek kijken, maar laat zien al direct een concept voor ogen gehad te hebben. Op dit debuutalbum geven ze namelijk een muzikale vorm aan hun eigen interpretatie van de Olympische Spelen.

De muzikale stijl waarbinnen Siinai opereert valt te classificeren onder post-rock (uitgesponnen instrumentale nummers) en krautrock. Laatstgenoemd genre was groot in Duitsland ten tijde van de jaren 70. Bands als Can, Neu!, Amon Düül en Faust brachten die tijd een uniek geluid in de vorm van psychedelische mantra's. Dat wil zeggen dat de muziek voornamelijk draaide om atmosfeer en repetitie. Aan de puur elektronische zijde kon je groepen als Tangerine Dream en Kraftwerk vinden. Zelfs elektronisch pionier Brian Eno heeft enkele uitstapjes gemaakt richting dit genre. Siinai is een combinatie van beide waar zij elektronische en instrumentale landschappen trachten te verenigen. De Finnen maken naast de instrumentatie ook gebruik van vocalen. Deze galmende zang valt lastig te onderscheiden tussen de synthesizers en zet op veel momenten een euforische hymne neer.

Olympic Games is een naam die nauwkeurig aansluit met het thema. Er wordt de volledige 50 minuten geen woord gesproken, maar Siinai weet alsnog het Olympisch gevoel nauwkeurig over te brengen. Elk lied lijkt, om een voorbeeld te geven, een krautrock-interpretatie van Vangelis’ 'Chariots Of Fire' te zijn. De hierbij behorende video van de groep mensen die euforisch over een strand rent zal bij veel mensen nog vers in het geheugen liggen. Deze beelden passen makkelijk onder elk nummer van Olympic Games. Tijdens het luisteren van de plaat waan je jezelf (in slow motion) sprintend richting de eindstreep. De nostalgische new age synthesizers gepaard met het winnaargevoel dat van elk nummer afdruipt neemt je mee terug naar de jaren 70/80.

'Anthem 1+2' probeert je middels een langdurige opbouw klaar te stomen voor de juiste atmosfeer. Pas na vijf minuten gaat het nummer van start met de karakteristieke repetitieve basloopjes uit het krautrock-tijdperk, gepaard met een theatrale gitaarrif. Het idee dat dit op de achtergrond van een overwinningsronde wordt afgespeeld is niet ondenkbaar. Naast de muzikale verwijzingen grijpt Siinai ook door middel van hun titels terug naar het verleden. 'Munich 1972' verwijst bijvoorbeeld naar de toenmalige zomerspelen en het hiermee gepaarde gijzelingsdrama. Palestijnse terroristen van de organisatie 'Zwarte September' drongen tijdens het evenement door tot het Israëlische spelerskamp. Tijdens deze actie werden twee Israëliërs gedood en negen spelers van het Olympisch team ontvoerd. Tijdens een mislukte reddingsoperatie kwamen alle gijzelaars uiteindelijk om het leven. Dit dramatische gevoel heeft zich geuit in een dreigend nummer. De basgitaar stuwt de druk op en de gitaren lijken elk een schreeuw om hulp. Dit gitaargeluid nijgt sterk naar de belichaming van een gevoel aangezien deze geen melodie of ritme draagt. De lagen synthesizers dichten het nummer en geven een piano de kans om geduldig de uiteindelijke melodielijn te vormen. Een ander hoogtepunt van het album is 'Victory'. Dit nummer vormt een climax welke ingeluid wordt door stampende drums. Haast wanneer je denkt dat het nummer zijn einde heeft gevonden wordt er na enkele seconden stilte een opzwepend en bejubelend riffje ingezet.

Na het abrupte einde van afsluiter 'Finish Line' is het tijd om de punten te tellen. De uitslag: Olympic Games verdient de bronzen plak voor dit eigenzinnige conceptalbum. Een prima tussendoortje dat zo onder een willekeurige 'op naar de top' sportfilm zou kunnen fungeren. Het is helaas wel zo dat het album instrumentaal wat tekort lijkt te schieten, vooral als je kijkt naar de grotere krautrock/post-rock werken die reeds zijn gemaakt. Omdat er zo vast wordt gehouden aan een thema worden de nummers net zo'n herhaling van elkaar als de songstructuur zelf. Na een kleine 50 minuten zal de drang dan ook laag blijven om de plaat nog eens op te zetten. Desalniettemin heeft Siinai laten zien dat ze zich een (in dit geval cultureel) thema goed eigen kunnen maken. Voor de liefhebber van cinematische muziek is Olympic Games dan ook een echte aanrader.