CD: White Hills - H-p1

"Waarom je bandnaam op de hoes zetten als je deze ook af kunt beelden?" Dat moeten de spacerockers van White Hills gedacht hebben bij deze plaat. De witte heuvels, afgestoken tegen een pikzwarte achtergrond zorgen voor een desolaat, claustrofobisch gevoel dat al direct de toon zet voor het gehele album: H-p1, de tweede plaat uitgebracht onder Thrill Jockey. Dit label heeft onder meer Wooden Shjips, Barn Owl en post-rock pionier Tortoise onder zijn hoede. Elk van deze bands wordt gekenmerkt door een experimentele aanpak van hun muzikale producties. Spacerock bijvoorbeeld, waar White Hills onder te classificeren valt, is een stijl waarbij je moet denken aan de door Black Sabbath beïnvloede hardrock, gecombineerd met zweverig synthesizergeluid. Een grote naam binnen dit genre is bijvoorbeeld Hawkwind.

Op het ruim 70 minuten durende H-p1 laat White Hills meer stijlen voorbij komen dan dat er apen de ruimte in geschoten zijn. Opener 'Condition Of Nothing' lanceert je direct hun universum in. Een op fuzz gedreven bas biedt de ideale ondergrond voor de wirwar aan gitaren en industriële zang. Deze industriële invloed wordt voortgezet op 'Movemet', die klinkt alsof White Hills eigenhandig een podium op de maan in elkaar aan het timmeren is. 'No Other Way' laat hun psychedelische kant meer naar voren komen. Met de delay- en reverbknop open gedraaid lokken ze je geleidelijk in een psychedelische trip. Op 'Paradise' wordt lekker voortgedreund met een repetitief basloopje dat doet terugdenken aan de krautrockers van Neu!. Hier overheen wordt een galavoorstelling aan willekeurig verstoorde synths gegeven. 'Upon Arrival' gaat, inmiddels tegen de verwachtingen in, van start met een 'ouderwets' hardrock riffje. Dit is overigens het eerste nummer waar vocalen in voorkomen die te classificeren vallen onder zang, in plaats van het eerdere verstoorde gegrom. 'I Need To Know' is een atmosferische track die puur bedoeld lijkt als sfeermakerij. 'Hand In Hand' zet deze ambientsynths voort maar bouwt, in tegenstelling tot het vorige nummer, op met een bas die een spanning voorspelt die doet denken aan de Jaws-tune. Zodra het nummer zich doorontwikkeld heeft is er echter wel een anticlimax voelbaar. Waar gehoopt werd op een stevige riff wordt de lijn wederom doorgezet naar de ruimtesignaalgeluiden. Tijdens 'Monument' worden tribal-drums geïntroduceerd. Deze raken steeds meer verstrikt in een wirwar aan geluid die de onconventionele patronen, waar White Hills al het hele album mee probeert te etaleren, benadrukt. De titeltrack, het meest bevredigende nummer en tevens afsluiter, trekt gelukkig nog even alles uit de kast door middel van het gebruik van stevige riffs en slepende solo's.

White Hills laat je alle hoeken van het heelal zien en bewijst dat je niet per sé een astronaut moet zijn om in de buurt van de ruimte te komen. Het gebrek aan (memorabele) riffs is wel een gemis en verkleint de replayfactor van het album. Voor de beter gebalanceerde space-/stoner rock kan ik je aanraden er eens een oud album van 35007, Loop of het werk van U.S. Christmas bij te pakken. Niet dat White Hills waarde zal hechten aan mijn opbouwende kritiek, met H-p1 laten deze ruimtehippies namelijk weten één met de kosmos te zijn.