DVD: Cabin in the Sky
Little Joe (Eddie 'Rochester' Anderson) is een man met het hart op de juiste plaats. Zijn probleem is alleen dat hij het gokken niet kan laten en de charmes van Georgia Brown (Lena Horne) niet kan weerstaan, hoe graag hij ook zou willen. Als hij op een dag tijdens het gokken in een bar wordt neergeschoten, zijn het de gebeden van zijn liefhebbende en zeer religieuze vrouw Petunia (Ethel Clarke) die hem redden van de dood. Echter, zijn tijdelijk buiten zijn lichaam getreden geest krijgt een strenge waarschuwing. Satans zoon Lucifer Jr. (Rex Ingram) en een soldaat van de Heer (Kenneth Spencer) vertellen hem dat hij nog zes maanden extra op aarde krijgt om een beter mens te worden. Betert hij zijn leven niet, dan gaat hij alsnog naar de Hel...
(een hoes om niet snel te vergeten)
De stichtelijke insteek van de uit 1943 stammende musical Cabin in the Sky is dusdanig flagrant aanwezig dat het af en toe onbedoeld grappig wordt. Zo fluistert Lucifer Jr. Georgia Brown letterlijk in dat ze haar lekkerste parfum op moet doen om Little Joe te verleiden. En als deze laatste te lui is om het dak te repareren, schiet Lucifer Jr. indachtig het oude gezegde “luiheid is des duivels oorkussen” in een onbedaarlijke lachbui waarop je als kijker weinig anders kunt doen dan vrolijk verbaasd reageren. Het is in deze film dus duidelijk wat goed is en wat slecht is. Nuances en subtiliteiten zijn dan ook totaal overbodig bij dit relaas. Iets wat overigens is terug te zien in het soms ietwat overdreven acteerwerk van met name Clarke, die net als Ingram haar rol uit het gelijknamige toneelstuk waarop de film is gebaseerd herhaalde. De goed op dreef zijnde Anderson daarentegen zet een innemend kereltje neer dat alles nogal gespannen ondergaat en heeft de daarbij behorende zenuwachtige oogopslag perfect onder controle. Sowieso is Andersons komische timing in deze musical van zeer hoog niveau. Verder zorgt de alleraardigste acteerprestatie van trompetlegende Louis Armstrong in een bijrol als een van de helpers van Lucifer Jr. voor een glimlach.
(Hoezo dik erbovenop? De soldaat van de Heer is gekleed in het symbolische wit, Lucifer Jr. in het diabolische zwart en de mooie Georgia Brown ligt er verleidelijk bij. Ondertussen is Little Joe radeloos)
Armstrong zien acteren is fijn, maar de muzikant Armstrong komt er jammer genoeg een beetje bekaaid vanaf. De eveneens legendarische jazzpianist Duke Ellington krijgt met zijn band gelukkig wat meer aandacht. Verder hebben de meeste liedjes de tand des tijds redelijk doorstaan. Het voor een Oscar genomineerde 'Happiness is a thing called Joe' is nog altijd zeer aardig terwijl de raspende stem van Anderson die wordt aangevuld met de klinkende klok van Horne in het nummer 'Life Is Full of Consequence' muzikaal het hoogtepunt is van de film.
(zat het leven maar niet vol met consequenties)
Het visueel meest interessante (lees: zinnenprikkelende) moment van de film had de scène kunnen zijn waarin Horne vanuit een bebubbelde badkuip 'Ain't it the Truth' zingt. Helaas is dat fragment uiteindelijk op de cutting room floor beland. Maar het maakt wel onderdeel uit van de korte mockumentary Studio Visit, waarin een bezoek aan een filmstudio wordt gebracht. Behalve Horne zien we in dit negenenhalve minuut durend filmpje het acrobatische wonderkind Helen Sue Goldy en is er een running gag met een lamp die aan een haakje gehangen moet worden. Een ander extraatje, naast natuurlijk de trailer, is het audiocommentaar van onder anderen professor Todd Boyd en zijn collega Drew Casper en Evangela en Evan Anderson, vrouw en dochter van Eddie 'Rochester' Anderson. Helaas is het niet ondertiteld.
(een overdreven lachende zwarte die aan het tapdansen is, Cabin in the Sky is een product van zijn tijd)
Ook alleen in het Engels beschikbaar is de disclaimer van distributeur Warner Bros. die nog voor de kijker toegang krijgt tot het dvd-menu in beeld verschijnt. Deze benadrukt dat de volledig door zwarten bevolkte rolprent een product van haar tijd is en vooroordelen met betrekking tot minderheden toont. Inderdaad, er zijn alleen maar eendimensionale, grammaticaal niet altijd even correct sprekende, stereotype personages, maar de politieke correctheid van de makers is toch enigszins overdreven. Het gaat hier niet om bijvoorbeeld het bijna een eeuw oude The Birth of a Nation waarin Ku Klux Klan-mutsen als helden worden geportretteerd maar om een behoorlijk moralistische maar vrolijke vertelling die stelt dat berouw en een gebeterd leven (en een boel gebid) de sleutels naar de Hemel zijn.