CD: Hooverphonic - The Night Before
Voor een band is het de moeilijkste horde die je kan bedenken, het omwisselen van zanger of zangeres. Andere muzikanten zijn vaak nog te vervangen en dat is vaak alleen direct merkbaar als dat dan ook de singer-songwriters van de groep waren, maar de vocalen geven de band een gezicht, een imago en een connectie die blijft kleven aan de band. Er zijn slechts een handjevol bands die hun zanger(es) succesvol hebben vervangen in de geschiedenis. AC/DC en Alice In Chains zijn hier twee voorbeelden van.
Het Belgische Hooverphonic kampte de afgelopen tijd met een soortgelijk probleem. Topzangeres Geike Arnaert brak met de groep om aan haar solo-carrière te werken en daar stonden Alex Callier en Raymond Geerts dan, zonder gezicht en stem van van de succesvolle groep die al sinds 1996 prachtige en sferische platen afleverde. De heren gaven echter niet meteen op en gingen op zoek naar een nieuwe zangeres. Ze zochten iemand met karakter, een unieke stem en iemand die de backcatalogue goed kan interpreteren. Meer dan 1000 kandidaten van over de hele wereld meldden zich bij het tweetal. Van die 1000 werden en er 30 serieus bekeken en uiteindelijk werd er voor Noémie Wolfs gekozen. Een Vlaamse waarin zingen in het bloed zit, aangezien ze nooit een zanglessen heeft gevolgd.
Dat Noémie kan zingen blijkt wel op de achtste langspeler van Hooverphonic, The Night Before. Ze mist wellicht de warme zweem en sensuele sprankeling die Arnaerts zo duidelijk had, maar haar bereik, helderheid en presentatie is indrukwekkend. Maar is het genoeg om Hooverphonic van de ondergang te redden? Qua bekwaamheid zit het wel snor lijkt het, alleen grijpt de band met deze plaat wel terug naar het verleden. Het dozijn aan nummers klinkt heel wat braver dan het experimentele The President of the LSD Golf Club. Tevens bekruipt je bij veel liedjes het gevoel dat het al eens eerder gedaan is of in elk geval elementen erg herkenbaar zijn. Reden kan natuurlijk ook zijn dat het drietal niet teveel af wou wijken van het vertrouwde geluid om de fans te behouden.
Ondanks dat het geen erg spannend album is, is het zeker niet veel slechte kwaliteit. De nummers klinken elegant en puur en liggen erg gemakkelijk in het oor. De stem van Wolfs klinkt als een klokje en ook live staat ze haar mannetje wat dat betreft. De titelsong 'The Night Before' is één van de hoogtepunten, en bevat wel een spannend en duister tintje en een meeslepende opbouw. 'Anger Never Dies' gaat terug naar de jaren negentig, is gevuld met strijkers en het kenmerkende gitaargeluid van het oude Hooverphonic, net als veel van de 12 nummers. Hooverphonic zal er goed aan doen om volgende keer ook weer hun alternatieve en experimentele kant te laten zien. Dan weten de fans dat ze allebei de uiteinden van het spectrum nog onder controle hebben in deze nieuwe vorm.