Time Crisis: Razing Storm

Soms heb je van die momenten dat je niet wil nadenken, maar gewoon wil schieten op alles wat beweegt. In Time Crisis: Razing Storm kun je je hart ophalen als het op kanonnenvoer gaat, maar of het spel blijft boeien?

Namco Bandai is in ieder geval niet gierig als het om dit spel gaat. Er staan niet, één, niet twee, maar wel drie games op de disk. Het gaat om de drie arcade-games: Time Crisis 4, Deadstorm Pirates en Time Crisis: Razing Storm. Het zijn allen shooters, met net wat andere thema's of aanpak, maar in de kern blijft het schieten op alles wat beweegt.

Laten we beginnen met het grootste minpunt waar alle drie de games last van hebben, namelijk het richten. Hier komt een pijnlijk probleem om de hoek kijken dat zich geïntroduceerd heeft met de komst van LCD-televisies. Vroeger (ja ja, opa vertelt) had je op de NES al een pistool. Duckhunt moet wel het meest bekende spel zijn dat er gebruik van maakte. In die game moest je echt richten op de televisie. De techniek gebruikte de reflectie van de beeldbuis, en dat werkte vrij precies. De nieuwe technieken zoals Move en ook de Wii kunnen dat niet, want LCD's en ander nieuwerwetse televisies hebben geen reflectie. De bewegingen worden wel precies geregistreerd, maar het mikken is een pure benadering; de Eyetoy-camera en Wii-sensorbar weten niet hoe groot mijn televisie is. In deze bundel is er wel een calibratie voordat je gaat spelen, maar ook dat gaat met benaderingen aan de slag.

Bij andere genres merk je dit niet, maar bij een arcade-shooter wil ik een wapen in mijn hand, richten en helemaal intensief in het spel opgaan. En dat mis ik met de hedendaagse controllers. Wat gebeurt er? Je probeert te mikken, maar het lukt niet, want de crosshair komt niet overeen met wat je ziet. Een paar centimeter kan al frustrerend zijn. Uiteindelijk eindig je in de bank wat te bewegen met de Move op schoot, omdat dat makkelijker is dan echt richten. Erg jammer, want deze technieken maken een genre dood dat in de 8-bits tijdperk wel intensieve gevechten kon creëren. Vooruitgang is duidelijk niet altijd even goed.

Time Crisis 4
Goed, een bundel met ‘luie' arcade-shooters. De oudste game in deze bundel is Time Crisis 4. Dit spel is al eens uitgekomen op de PlayStation 3, maar dit keer hebben ze de verhaalmodus er uit gehaald. Dan blijft de onrail-shooter over. Je kunt dus niet lopen of springen. De computer neemt dat van je over en het enige wat je moet doen is richten op het scherm en alles dat op je af komt rennen neerschieten. En dat alles mag je met een korrel zout nemen, want zoveel verschillende vijanden zijn er niet. Laat staan dat ze slim reageren. Je kunt op vaste plaatsen bukken om zo kogels te ontwijken. Als de tegenstander moet herladen spring je natuurlijk weer op en geef je ze de volle laag. Dat kan, omdat de tegenstander natuurlijk geen dekking gaat zoeken om te herladen. Dus het is een kwestie van tijd. Je hebt nog wapenkeuze, maar je wordt er op gewezen als het echt nodig is, je hoeft nooit ergens echte tactische overwegingen te maken.

Grafisch is er niets opgepoetst en er kan in de omgeving niets kapot. Het is ook allemaal erg kort, maar dat is logisch voor een arcade-spel. Het is in ieder geval niet de meest interessante game in de bundel: het heeft de tand des tijds niet goed doorstaan. Leuk voor even, maar daarna zul je snel naar één van de andere spellen gaan.

Deadstorm Pirates
Deadstorm Pirates is de vreemde eend in de bijt. Geen agenten, geen terroristen, maar een zooi piraten en vooral veel skeletten, schatkisten en allerlei andere clichés, zoals een kraken en een plots opkomende grote draaikolk in zee. In dit spel heb je de beschikking over een pistool. Heel soms mag je met een kanon schieten om zo een schip te laten zinken. Tijdens de levels heb je de kans dat er een speciaal voorwerp op het scherm komt. Als je dat kapot schiet zal je wapen tijdelijk extra sterk zijn. Het spel kun je met twee personen spelen. Dat heeft als voordeel dat je een extra sterke kogelregen op het scherm kan loslaten: als je allebei op hetzelfde punt schiet ontvangt de vijand extra schade.

Je begint op een kaart met vier gebieden, je mag zelf kiezen welk level je eerst wil doen. Elk gebied heeft een baas op het eind. Als je alle vier gebieden geklaard hebt krijg je kans om de eindbaas te verslaan. Zijn al je levens op, dan is het game over en moet je alles opnieuw doen. De levels zijn erg kort, dus een enorme ramp is het niet. Wel zijn ze erg voorspelbaar, want elke keer gebeurt er precies hetzelfde: skelet A komt altijd vanuit de rechterkant het scherm op, en kanonskogel B wordt dan en dan afgeschoten en volgt die en die baan. Het is dat ik het niet wil testen, maar na vijftig keer spelen kun je dit geblinddoekt.

Er zit wel wat meer uitdaging in door verschillende vijanden, zoals skeletten die bommen gooien. Je wordt soms gevraagd het schip te gaan besturen en zo dingen te gaan ontwijken en natuurlijk zijn piraten altijd tof. Wel een erg vreemde keuze om deze in een Time Crisis-spel te stoppen, maar zeker wel een leuke shooter.

Time Crisis: Razing Storm
En dan het spel dat op het hoesje prijkt: Time Crisis: Razing Storm. Met een arcade-mode, een verhaalmode en online multiplayer is het een duidelijk uitgebreider spel. De arcade-mode is een onrail-shooter, dus de Move in je hand en de andere hand kan rustig in een bak met chips graaien. In tegenstelling tot Time Crisis 4 kunnen de omgevingen hier wel kapot. Hier heb je geen wapenkeuze, je krijgt van je teamgenoten die voor de rest geen reet uitvoeren wapens aangereikt. "Hier, een bazooka om die robot te verslaan, succes, wij gaan even naar de snackbar".

In de verhaalmodus en online multiplayer heb je ook de navigation-controller of je dualshock nodig. Want dit keer is het niet onrail, maar mag je zelf weten of je verder loopt. Springen, bukken en dergelijke zit er niet in. Wat de makers bedacht hebben om toch dekking te kunnen zoeken is vrij eenvoudig: er zijn speciale plekken te herkennen met een groene pijl op de grond. Als je daar je Move-controller naar boven laat wijzen zul je dekking zoeken en kun je herladen. Handig!

Dekking zoeken is bijna niet nodig in het verhaal, want volgens de makers zijn de lokale terroristen achterlijke primitieven die liever eerst met twintig man de lucht in schieten, voordat ze je aanvallen. Als je ze daarna nog niet dood hebt geschoten is er wat mis met je motoriek. De vijanden reageren dus niet al te bijster slim. Er zijn wel veel verschillende vijanden, dus pas op voor scherpschutters en de betere beschermde elite-terroristen die je opwachten. Om het niet te hebben over het grotere werk: een robot die je het leven zuur gaat maken is geen uitzondering. Dat maakt het spel nog uitdagend genoeg om lastig bij de eindbaas te komen.

Zoals gezegd is er ook een online multiplayer. Gelukkig zijn er al veel mensen met het spel, het was zelfs druk op de servers te noemen! De multiplayer is vrij makkelijk te begrijpen, geen honderd verschillende modi met ieder hun eigen regels. Je krijgt een paar minuten de tijd om met je team van vier mensen het andere team te vermoorden. Maak je een kill, dan krijgt je team punten. Iedereen wordt weer terug op het veld gezet als ze dood zijn gegaan, dus het is niet meteen game over voor het slachtoffer.

Je kunt voor het potje knallen kiezen met welk wapen je dat gaat doen. Je mag een specialistisch wapen, zoals een sniper of op afstand bestuurbare bazooka, kiezen en je krijgt een standaard wapen. Mocht je het tijdens de wedstrijd geen goede keuze vinden, dan kun je als je dood bent gegaan nog veranderen. Er zijn verschillende mappen, de een is wat meer in open ruimtes dan de ander.

Als de tijd verstreken is, wordt het team met de meeste punten tot winnaar uitgeroepen. Daarna worden de ervaringspunten uitgedeeld door het spel: als je verloren hebt, krijg je natuurlijk minder punten dan wanneer je gewonnen hebt. Bij een x aantal punten ga je een level omhoog. Soms krijg je daardoor een bonus, zoals extra bescherming, een extra granaat of gewoonweg meer munitiecapaciteit op een specifiek wapen.

Conclusie
Bij deze bundel is kwantiteit boven kwaliteit verkozen. Dat is jammer, want vooral met Razing Storm laat Namco zien dat dit genre leuk kan zijn, zeker in multiplayer. Het grootste probleem is de intensiteit, dat met vlagen komt omdat er een lastig stukje is, maar vaak blijft het bij domweg knallen zonder enige mikvaardigheden. Daar kan Namco ook weinig aan doen, dat ligt aan de gebruikte techniek. Het is makkelijk op te pakken, dat maakt het spel een leuk tussendoortje.