Film: Fair Game
Valerie Plame (Naomi Watts) is een CIA-agente die in de nasleep van de aanslagen van 11 september 2001 moet onderzoeken in hoeverre Irak een gevaar vormt. Haar man, ex-ambassadeur Joseph Wilson (Sean Penn), wordt gevraagd om in Niger te checken of het waar is dat het Afrikaanse land uranium (een belangrijk middel voor de ontwikkeling van massavernietigingswapens) aan de Irakese leider Saddam Hoessein wil verhandelen. Wilson concludeert dat er geen enkele sprake kan zijn van zo een overeenstemming en rapporteert dit aan de CIA. Desalniettemin stelt George Bush (die we zien en soms horen middels archiefmateriaal) in zijn jaarlijkse state of the union van 2003 het tegendeel en rechtvaardigt mede hiermee de Irakoorlog. Wilson is pissig en schrijft een artikel in de New York Times met de alleszeggende kop 'What I Didn't Find In Africa' (link). In hoge kringen is men not amused en om Wilson klein te krijgen, wordt zijn vrouw ge-out als CIA-agente, iets wat bij wet verboden is. Haar leven (en dat van haar informanten) is nu in gevaar. Wilson is woest en vastbesloten degenen die hiervoor verantwoordelijk zijn aan te pakken door middel van verscheidene mediaoptredens, ook al komt hierdoor zijn huwelijk onder druk te staan. Plame wil de zaak namelijk laten rusten omdat ze denkt dat ze het toch nooit kunnen winnen van het Witte Huis.
Het gelikte doch waargebeurde Fair Game (niet te verwarren met de gelijknamige film uit 1995 waarin Cindy Crawford een hoofdrol speelt) begint als een politieke thriller. Al redelijk snel wordt het echter een David-versus-Goliath-achtig drama waarin Wilson het opneemt tegen het Witte Huis èn tegelijkertijd zijn huwelijk overeind moet zien te houden. De leugen van George Boef om Irak binnen te vallen is dus slechts de aanleiding voor waar het deze rolprent vooral om te doen is: het persoonlijke leed dat het dappere gezin (ze hebben twee kinderen) Plame-Wilson is aangedaan omdat ze zich uit durven te spreken. De invloed en manipulatiemogelijkheden van de massamedia komen hierbij ook even om de hoek kijken. Zo is er bijvoorbeeld een aantal nieuwsberichten te zien waarin heel speculatief over Plame en Wilson wordt gesproken, waarna ze ondervinden dat de publieke opinie zich tegen hen heeft gekeerd.
Regisseur Doug Liman (The Bourne Identity, Mr. and Mrs. Smith, Jumper) heeft met deze vlotte, redelijk spannende productie een film willen maken voor een breed publiek die ergens over gaat. Dit lukt behoorlijk aardig, al zijn er wat kleine kanttekeningen te plaatsen waar het de mate van voorspelbaarheid betreft. Zo zijn de acties die Plame in haar hoedanigheid van CIA-agente in het begin van de film onderneemt weinig verrassend. Hetzelfde geldt voor de scènes waarin Plame bij haar ouders op het platteland is om de pers en haar echtelijke twist te ontvluchten.
De echte Valerie Plame en Joseph Wilson kunnen tevreden zijn met Fair Game. Watts speelt degelijk en lijkt nog net niet als twee druppels water op de echte Plame. Penn zet zoals gewoonlijk een prima ingeleefde en gedreven rol neer. Maar minstens net zo belangrijk is het feit dat ze - terecht - als helden worden neergezet. Hier moet evenwel bij gezegd worden dat dit iets te maken kan hebben met het feit dat de film gebaseerd is op de boeken Fair Game (van Plame) en The Politics of Truth (van Wilson). Hoe het ook zij, Liman heeft een solide standbeeld voor het stel gemaakt met de hoopvolle boodschap dat we allemaal verantwoordelijk zijn voor het behoud van de democratie en daartoe prima in staat zijn, als we maar kritisch blijven en onszelf nooit laten muilkorven.