Interview: CocoRosie
Maandag 1 november stonden de Amerikaanse zusjes Bianca en Sierra, samen CocoRosie, in de Melkweg in Amsterdam. Fok! had de kans de dames voor de show een aantal vragen te stellen.
Cocorosie. Links Sierra, recht Bianca
Wat is de boodschap, het thema, van jullie laatste album, Grey Oceans?
Bianca: Ons doel was om de ruimte tussen het echte leven en de droomwereld te vinden, de lucide ruimte. Alle nummers en lyrics zijn vanuit die gedachte geschreven en geïmproviseerd. We hebben geprobeerd om vanuit ons onderbewustzijn muziek te maken, iets wat voor ons niet ongewoon is. Wat dit album speciaal maakt is dat onze inzet nog nooit zo hoog is geweest.
Welk nummer van het nieuwe album is voor jullie het meest speciaal?
Bianca: Undertaker is voor mij heel speciaal. Het opnemen van het nummer was erg surrealistisch, omdat het een sample van onze moeder bevat. Deze vonden we op een oude cassette, waarvan ze nooit had gedacht dat iemand hem terug zou luisteren. We hebben haar stem als een gids gevolgd, zonder meteen te begrijpen waar ze over zong [de sample is in Cherokee]. Voor mij is Undertaker verreweg het belangrijkste nummer op Grey Oceans. Inmiddels zijn we erachter waar onze moeder over zong: ze zong een traditioneel gedicht over het moment dat de Indianen onderdrukt werden. Het gedicht is een kruising tussen het Christendom en ‘hun’ wereld.
Schrijven jullie je eigen teksten of hebben jullie wel eens hulp?
Bianca: We schrijven alles zelf. Onze muziek bevat veel dingen die we persoonlijk hebben meegemaakt.
CocoRosie is een kleurrijke groep, maar jullie teksten zijn vaak erg duister.
Sierra: We proberen vaak dingen naar voren te halen die enigszins van taboe zijn. Familieproblemen bijvoorbeeld. Dingen die mensen moeilijk vinden om onder ogen te zien. Voor ons is het belangrijk om deze zaken naar voren te halen.
Twee vliegen in een klap: het helpt zowel jullie als anderen deze zaken te verwerken.
Sierra: Klopt. Ik denk dat het voor iedereen een gezond proces is.
Bianca: Maar het is niet alsof we gaan zitten van ‘laten we een nummer over onze vader schrijven’, het komt er gewoon uit. Het houdt ons bezig. Zoals ik al eerder zei schrijven we veel vanuit ons onderbewustzijn. En daar vind je nou eenmaal de meeste weerwolven..
Welke emotie moet iemand die naar jullie muziek luistert ondervinden?
Sierra: Dat is niet echt iets waar we ons mee bezig houden tijdens ons schrijfproces. We proberen onszelf geen grenzen op te leggen, alles willen we onderzocht hebben. Dat houdt automatisch in dat we alle emoties langsgaan. Onze muziek is een open uitnodiging om zelf te ondervinden hoe je je erbij voelt. Dat maakt het voor ons spannend om muziek uit te brengen.
Veel van jullie teksten bevatten religieuze input. Waarom is dat?
Sierra: De religieuze teksten zijn onze manier van kritiek op de samenleving. Onze kritiek op hedendaagse opvoeding. Op onze laatste album vind je dit soort teksten echter veel minder. We zijn echt terug gegaan naar pure spiritualiteit.
Wat is - muzikaal gezien - het grootste compliment die jullie ooit hebben gehad?
[Beide dames moeten lang en hard nadenken. Het lijkt ze niet heel erg bezig te houden] Sierra: we hebben een paar keer meegemaakt dat er een fan naar ons toekwam en zei dat onze muziek zijn of haar leven heeft veranderd, dat was best speciaal.
Bianca: ik denk dat de hele ervaring een groot compliment is. Dat mensen onze muziek kunnen waarderen, luisteren en naar onze shows komen. We hebben nooit verwachtingen gehad van onze muziek!
Jullie zijn - letterlijk - de halve wereld al afgereisd. Wat maakt touren zo belangrijk voor jullie?
Bianca: Touren is voor ons een levensstijl geworden, misschien zelfs wel een verslaving.
Sierra: Voor mij zeker ja. Er zijn slechts een paar plekken op de wereld waar we nog nooit zijn geweest en het begint wel behoorlijk te jeuken om daar een keer naartoe te gaan.. Het werkt voor ons simpel: hoe meer publiek we hebben gezien, hoe meer we de drang krijgen om door te gaan met muziek maken.
Bianca: Ik vind het opmerkelijk dat we soms op plekken komen waar onze cd’s moeilijk verkrijgbaar zijn, of waar ze de lyrics niet helemaal begrijpen, maar dat we dan toch een hele persoonlijke connectie met het publiek vinden. We hebben beide eigenlijk nergens een gevoel van ‘thuis’, niet in Amerika en niet in Frankrijk. Dus waarom zouden we dan niet veel van de wereld zien?
Wat vinden jullie dan van Amsterdam?
Beide: Amsterdam is geweldig! Echt een stad waar we altijd tijd tekort komen. We worden hier altijd geïnspireerd, als we langs de grachten lopen bijvoorbeeld.
Hebben jullie er ooit aan gedacht om een live album te maken?
[De zusjes kijken elkaar vragend aan] Beide: Nee.. Eigenlijk nog niet echt. We hebben er natuurlijk wel eens over gepraat maar al een hele tijd niet meer. Misschien is er gewoon nog geen juist moment voor geweest. Ons opnameproces is zo anders dan wat we op het podium doen, wat daar heel intens is kan op een opname heel anders klinken. We moeten eerst de brug tussen beide werelden maar eens vinden.