Film: Crime d'amour

Marco (Marco-van-Hoof) 18-08-2010 08:00

De wat onzekere Isabelle (Ludivine Sagnier) is een intelligente, hardwerkende jonge vrouw die zich wil bewijzen op haar werk. Vooral op Christine (Kristin Scott Thomas), de door haar zeer bewonderde directrice van de Franse multinational, wil ze indruk maken. Christine is echter een bikkelharde zakenvrouw die puur en alleen aan zichzelf denkt. Een clever idee van Isabelle presenteert ze bijvoorbeeld zonder scrupules als het hare. Als Isabelle op eigen houtje een deal tot een succes maakt, zijn de opdrachtgevers zeer tevreden over haar. Zo ingenomen dat Christines promotie naar New York in de ijskast wordt gezet. Dit pikt ze niet. Isabelle zal moeten leren wie de baas is en Christine vernedert haar tot op het bot ten overstaan van alle collega's. Isabelle zint op wraak maar weet dat ze de hoofdverdachte zal zijn als Christine iets overkomt. Daarom doktert ze een complex plan uit dat ze langzaamaan en met kille beheersing tot voltooiing hoopt te brengen...

De titel Crime d'amour laat niet veel te raden over. Dat deze Franse film een thriller is, zal dan ook net zo min verbazen als het feit dat er uit liefde (nou ja, een ambigue vorm van affectie tussen Christine en Isabelle) een misdaad wordt gepleegd. De redelijk zorgvuldige opbouw naar de crime d'amour dient niet om de kijker à la een klassieke whodunit te doen afvragen wie wat waarom deed, maar meer om de toeschouwer mee te laten voelen en leven met Isabelle. Hierdoor is de overgang naar haar duistere kant iets wat niet direct, maar geleidelijk aan afkeer oproept. Pas als je als kijker bij wijze van spreken al medeplichtig bent, blijkt hoe gewetenloos ze werkelijk is.

Scott Thomas (tot voor kort nog in de bioscopen te zien als opvoedster van een jonge John Lennon in het aardige Nowhere Boy) mag zich lichtelijk theatraal uitleven als de gemene, emotieloze bitch Christine. Ongetwijfeld heerlijk om te spelen, maar van haar talent - wat ze in bijvoorbeeld haar alom geprezen hoofdrol in filmhuishit Il y a longtemps que je t'aime (2008) volledig kon inzetten - wordt door de vlakheid van haar personage slechts een flard benut. Sagnier daarentegen heeft een rol met meer mogelijkheden om een sterk acteerstaaltje te tonen. Isabelle verandert van een schuchtere, meisjesachtige vrouw in een uiterst kille, gewiekste dame die haar mannetje staat en Sagnier weet beide kanten geloofwaardig op het scherm te brengen.

Hoezeer ze ook op hun plek mogen zijn bij een enigszins avant-gardistische muzikale avond, de Oosters aandoende tokkelgeluiden van jazzartiest Pharoah Sanders zijn een verkeerde keuze als soundtrack. Ze passen in het geheel niet bij de (sfeer van de) film. Een ander minpuntje is dat de gedegen voorbereiding en uitvoering van Isabelles wraak - het meest intrigerende deel van deze productie - op sommige momenten net iets te opzichtig, te gemaakt is, waardoor je heel even uit de film wordt gehaald. Het is dan niet moeilijk om je scenarioschrijvers Alain Corneau (tevens de regisseur) en Nathalie Carter voor te stellen op het moment dat ze elkaar aankeken en besloten dat de kijker deze fragmenten maar voor lief moet nemen.

Bij tijd en wijle voelt Crime d'amour aan als een veredelde televisiefilm op de late avond. Maar dan wel eentje die je koste wat kost af wilt zien, ongeacht wat je wekker daar de ochtend erop van vindt. Dit is bijna in zijn geheel te danken aan de door Sagnier prima neergezette Isabelle en haar fascinerende plan en de dito uitvoering ervan. De meeste andere aspecten van de film zijn helaas een stuk minder verheffend.