CD: Deer Tick - The Black Dirt Sessions

Rolling Stone noemde Deer Tick vorig jaar nog de Country-Rock doorbraak van het jaar nadat de cd Born On Flag Day in Amerika was uitgekomen. Nu is er een nieuw album, The Black Dirt Sessions, en wordt de band afgebrand met een 5 op een schaal van 10. Ook Pitchfork is niet echt blij te noemen. Heeft de groep uit Rhode Island een muzikale inzinking gehad? Zijn ze van alt-country-rock naar commerciële R&B gegaan?

Geen sprake van! Het materiaal dat The Black Dirt Sessions siert, stamt zelfs uit dezelfde periode als de prima voorganger Born On Flag Day. En daarbij is de stijl niet 180 graden omgegooid, country-rock of Americana is nog immer het devies. De nieuwe plaat is wel een paar tinten donkerder en bevat meer pijn, die meermaals tot uiting komt in de nummers. Volwassen thema's zoals liefde, dood en religie komen aan bod en met de stem van John McCauley kan dit nogal depressief en negatief overkomen. De man heeft namelijk een strot waar Tom Waits nog een paar flessen whisky extra voor zou moeten drinken. Een rauwe rasp die "croont" als de beste. Sommigen houden daar niet van, anderen vinden het bloedmooi.

Eigenlijk zegt de titel al zoveel, Dirt en Black zijn trefwoorden. Luister maar eens naar het aangrijpende 'Goodbye, Dear Friend'. Draai dit op een psychiatrische afdeling en de helft pleegt zelfmoord en de andere helft kan aan een flinke dosis bromazepam gezet worden. Donkerder dan dit wordt het niet deze zomer, mooier misschien ook niet? Wat een piano en een stem kunnen aanrichten hoor je niet alleen in 'Goodbye, Dear Friend', maar ook 'Christ Jesus' is op gelijke leest geschoeid. The Black Dirt Sessions is een indrukwekkend werkje dat van stemmig tot hartverscheurend kan klinken. Tussen de grauwe declamaties zijn 'Mange' en 'Hand in my Hand' nog de vrolijkste noten. Maar met een geraspte stem van McCauley zal het nimmer als Mika klinken uiteraard (en maar goed ook). De derde van Deer Tick is inderdaad anders dan 'the critical acclaimed' voorganger, maar daarom zeker niet minder. Als je van duistere zielenpijn en een whiskystem in je muziek houdt, dan heb je aan deze plaat een hele goede!