Boek: Kristien Hemmerechts - De dood heeft mij een aanzoek gedaan
Op haar 53e heeft auteur Kristien Hemmerechts heel wat romans,
verhalenbundels en essays op haar naam staan. Ze ontving dan ook de
Frans Kellendonkprijs voor haar gehele oeuvre. Ze is getrouwd met Bart,
heeft een dochter en stiefkinderen van haar overleden man Herman de
Coninck. Het lijkt haar allemaal goed af te gaan, maar wat Kristien
opschrijft in haar dagboek getuigt niet bepaald van een enthousiaste zin
in het leven. Vanaf 9 oktober 2008 vertrouwde zij negen maanden lang
elke dag haar zieleroerselen toe aan het papier, ondersteund door
berichten uit de media. Deze dagboekfragmenten zijn gebundeld in het
boek De dood heeft mij een aanzoek gedaan.
Najaarsdip
Hemmerechts valt meteen met de deur in huis door in de eerste regel te melden dat ze haar leven wil afronden, oftewel beëindigen. Hoewel zij gaandeweg van dit standpunt afstapt, wat de eerder genoemde stellige ontboezeming dan ook meer op een najaarsdip laat lijken dan op een echt verlangen, staat het boek vol met gedachten over de dood. Hemmerechts denkt na over hoe haar dood zou zijn, over wie en wat ze achter zou laten. Maar vooral heeft ze haar gedachten de vrije loop gelaten over de dood van haar vader en van haar man Herman de Coninck, waar ze tien jaar terug een geprezen essay over heeft geschreven. De titel van het boek komt ook uit een gedicht van De Coninck. Herinneringen uit dit huwelijk en van haar overleden zoons komen bovendrijven, evenals herinneringen aan het gezinsleven van de familie Hemmerechts toen ze een klein meisje was. Het verlangen naar de dood en schuldgevoelens hierover wisselen elkaar af in dit boek, aangevuld met actualiteiten met betrekking tot leven en dood die haar opvielen in de media.
Too much information
Hoe intrigerend de titel De dood heeft mij een aanzoek gedaan ook lijkt, het boek valt lichtelijk tegen. Wat we zien is een vrouw die veel met de dood te maken heeft gehad en dat middels een dagboek heeft willen verwerken. De lezer krijgt een hoop persoonlijke details toevertrouwd, wellicht wel te veel. Voor wie eerder onbekend was met Hemmerechts zal dit een beetje vreemd overkomen, haast ongemakkelijk. Gaandeweg leer je haar echter wat meer kennen en is dit niet meer storend, maar eerder ontroerend, met als hoogtepunt de afgedrukte emotionele speech die Hemmerechts heeft voorgedragen tijdens de begrafenis van haar vader. De actualiteiten die ze beschrijft tussen haar privégedachten door zijn niet bijzonder interessant; ze benadrukken eerder haar obsessie met de dood dan dat ze wat toevoegen. Met name de uitgebreide beschrijving van de franse film 'Plus tard, tu comprendas' had achterwege kunnen blijven. Maar op iemands dagboek is het nu eenmaal moeilijk kritiek geven. Met dit boek heeft Hemmerechts in ieder geval op een persoonlijke, soms zwartgallige, dan weer sarcastische, wijze inzicht gegeven in haar innerlijke strubbelingen ten opzichte van de dood, leven en liefde.