Indiana Jones and The Staff of Kings
De eerste Indiana Jones-film verscheen negen jaar voordat ik het licht zag op het witte doek. Ook Indiana Jones and the Temple of Doom en Indiana Jones and the Last Crusade kwamen uit voordat ik mijn eerste geluidjes uit begon te kramen. Toen ik eenmaal oud genoeg was om iets te volgen van de films ben ik ze gaan kijken, en ik was meteen verkocht. De laatste film vond ik helaas ietwat tegenvallen, maar dat neemt niet weg dat ik een groot fan ben van Indiana Jones en zijn avonturen. Ik was dan ook behoorlijk enthousiast toen ik hoorde dat de beste man naar de Nintendo Wii zou komen in de vorm van Indiana Jones and The Staff of Kings. Niet lang nadat de game in mijn Nintendo Wii verdween, verdween ook mijn enthousiasme.
Het gaat al fout bij het opstarten van de game. Mijn Wii begint rare geluiden te maken en loopt finaal vast, waardoor ik de stekker eruit moet trekken om de Wii te resetten. Wil mijn Wii soms iets duidelijk maken? Bij de tweede poging krijg ik de game wel opgestart en kom ik in de kamer van Indiana Jones terecht. Verspreid over de kamer staan icoontjes die staan voor een optie in het doorsnee menu van een game. Het is aan mijzelf om uit te vogelen waar ik op moet klikken om gewoon te beginnen aan het avontuur, lekker handig LucasArts.
Na een kort intro merk ik meteen op dat dit niet de best uitziende Wii-game aller tijden is. Sterker nog; het is ronduit lelijk. Indiana Jones is een dunne spriet en het lijkt wel alsof zijn hoofd iets uitvergroot is. Waarom? Misschien om meer op een Mii te lijken, ik weet het niet. Het eerste level is één grote tutorial om aan de controls te wennen. De controls zijn leuk gedaan. Met de B-knop pakt Indiana Jones zijn zweep er bij en afhankelijk van hoe de Wii-controller gezwiept wordt maakt Indy zijn beweging op het scherm. Hij kan het pad vrijmaken van struiken, over kleine gaten slingeren, vijanden naar zich toe trekken op verschillende manieren en delen van de omgeving omver trekken om vijanden het leven zuur te maken. Dat de controls \'leuk gedaan\' zijn betekent natuurlijk niet dat het allemaal werkt. Dat doet het namelijk niet, of althans, grotendeels niet. Wanneer je belaagd wordt door nazi\'s en ander tuig is het lastig om overzicht te houden. Sla je de ene vijand dan word je ondertussen belaagd door de andere. Dit resulteerde in het meest vreemde gevecht in een game ooit waarbij ik rondjes rende door de kamer terwijl ik biljartballen ontweek en af en toe stil stond om iemand een beuk te verkopen of in een aquarium te gooien.
In het tweede level mocht ik aan de slag in een vliegtuigje. In de eerste instantie is deze afwisseling welkom, ware het niet dat ook dit deel voor geen meter werkt. Het is de bedoeling om de Wii-controller vast te houden als een stuurknuppel. Kantel de controller naar achteren en het vliegtuig stijgt. Helaas moest ik de controller verder naar achteren kantelen dan mijn pols toelaat, wat resulteerde in het lichtelijk draaien van de pols. Dit zorgde er weer voor dat ik direct in de muur vloog. De fatsoenlijke controls en de spanning in deze game zijn echt ver te zoeken.