Shaun White Snowboarding
Nu is dat niet zo heel moeilijk als de enige andere snowboardgame voor de Xbox 360 Amped 3 is, een weliswaar goedgemutste game vol humor en lijpe tussenfilmpjes maar een gameplay die verre van leuk is. Goed, de game was leuk arcade-achtig maar was daar wat te ver in gegaan waardoor voor mij in ieder geval al het plezier uit de game verdween. Daarom leek Shaun White Snowboarding mij dan ook zo tof, juist het nastreven van realisme kan mijn snowboardend hart goed bekoren!
Maar goed, Shaun White Snowboarding dus. De eerste schok bij de game zijn de controls: die vier vrolijk gekleurde knopjes op de bovenkant van je controller gebruik je zo goed als niet meer. Net zoals skate. dat eigenlijk deed doe je al je trucjes met behulp van je linker en rechter analoge stick. Springen doe je door met je rechtertrigger door je knieën te gaan en deze snel los te laten waardoor je boarder omhoog hopt. Daarnaast is er een Focus-balk die je kunt gebruiken om bijvoorbeeld extra hard te gaan, door objecten/mensen heen te beuken of voor extreem hoge sprongen. En daar gaat het realisme dus. Na flink wat wennen werkt het uiteindelijk wel lekker, de trucjes zijn makkelijk aan elkaar te koppelen met behulp van je rechterstick en spin geef je jezelf door met de linkerstick te spelen. Jammer is wel dat je voor een sprong vaak een goede snelheid wilt en de linkerstick dus naar voren duwt om sneller te gaan. Wil je dan je sprong maken moet je erg goed opletten dat je je linkerstick op tijd een andere kant op duwt omdat je anders een salto voorover maakt, iets wat erg vaak leidt tot een pijnlijke landing op je hoofd.
Al boardend kom je er helaas wel achter dat de game weliswaar realistischer is dan een Amped 3 of SSX, maar nog steeds verre van realistisch. Nog afgezien van de Focus-krachten spring je gewoon veel te hoog, plak je veel te makkelijk aan de rails, is het landen veel te vergevingsgezind, ook op de boards die minder bedoeld zijn om mee te stunten en ga zo maar door. Gelukkig doet het niet echt af aan de ervaring, de game speelt uiteindelijk gewoon goed en het uithalen van een echt extreem mooie truc kost flink wat oefening. Maar het oefenen voor een bepaalde sprong brengt ook wel wat irritatie met zich mee. De game biedt namelijk de mogelijkheid om overal waar je bent een marker neer te zetten waar je later met één druk op de knop naartoe kunt \"warpen\". Erg handig voor het oefenen van een grote sprong, maar de game zit zo in elkaar dat alles ter plekke geladen wordt. Dit betekent dat als je een marker neerzet en tien meter verder boardt en dan terug warpt het spel moet laden. De echt grote laadtijden bij het verwisselen van berg worden verbloemd met een simpele halfpipe waarin je je gang kunt gaan, maar deze korte laadtijden worden gewoon met een ouderwetse \"loading\"-mededeling kenbaar gemaakt. Enorm irritant als keer op keer je sprong blijft missen door een of andere stomme fout, en je dus ook iedere keer weer een paar seconden moet wachten tot je weer op de uitgangspositie voor je sprong bent.
