Yakuza 2

“Wauw, de opvolger van Yakuza! Die kan ik meteen gaan aanschaffen voor mijn PlayStation 3.” Nou, nee. Niet echt. Yakuza 2 is namelijk een PlayStation 2 game. Yakuza 3, die al dik in de maak is, komt wél voor de PlayStation 3 uit. Dus liefhebbers moeten het nog doen met de goede oude PlayStation 2. Dus pakte ik weer mijn onder het stof bedolven PlayStation 2 en zette hem aan. De moeilijkheden begonnen meteen, de dvd-lader sloot zich gelijk weer nadat ik hem open liet gaan. Het zal toch niet? Dat de PlayStation 2 het niet meer doet? Na wat geweld (voor de vrouwen: jullie sla ik niet hoor, ik sla simpelweg geen vrouwen) is het mij gelukt om Yakuza 2 in de dvd-lader te proppen. Ik lees het hoesje: ‘voice-acting in Japanese, subtitles in English’. Ik ben niet bepaald dol op Japanse voice-acting, maar ik liet me kort daarna aangenaam verrassen.

Eerlijk gezegd heb ik niet veel opgepikt van het eerste deel. Wel ben ik op de hoogte van het verhaal, maar meer ook niet. Voor de liefhebbers is er goed nieuws: de ongekende kwaliteit van het verhaal van Yakuza gaat gewoon verder. Voor de nieuwelingen kun je al na de eerste van vele scenes kiezen of je de samenvatting van deel één wil bekijken. En dat moet wel, anders weet je echt totaal niet waarom je die missies moet afmaken. Voor de zekerheid besloot ik om toch even de samenvatting te bekijken. Achteraf bleek het geen kleine samenvatting te zijn, want het duurde zo’n half uur tot ik klaar was. Maar aan elk nadeel zit een voordeel: je bent nu écht een Yakuza-kenner.

Maar om die reputatie te behouden, moet je wel tijdens het spelen van Yakuza 2 érg goed opletten. Het spel kent een zeer diepgaand en goed verhaal. Het voelt aan als een film en zo word je als speler betrokken bij het spel. Soms komen er zelfs emoties los. Je bent Kazuma Kiryu, ex-baas van de Tojo-clan. Kazuma heeft het gehad met de Yakuza, maar op een dag verandert er van alles. Je moet uiteindelijk voorkomen dat er een oorlog uitbreekt tussen twee Yakuza-clans. Naast het volgen van het verhaal kun je ook gewoon uit eten gaan, je vermaken met wat ‘gezellige’ vrouwen en ook lekker gaan bowlen. Afwisseling is er dus zeker en na het bekijken van die interessante cutscenes ben je wel toe aan wat lekker Japans eten. Heerlijk!

Na heel wat cutscenes krijg je eindelijk de mogelijkheid om zelf het spel te bedienen. Je leert in het begin een paar fighting moves, en naarmate je verder vordert in het spel krijg je steeds meer moves tot je beschikking. Het klinkt heel simpel en dat is het ook. Maar het is niet simpel om iemand zo te beïnvloeden dat diegene maar één ding wil: meer moves! De moves zijn prachtig, het is gewoon heerlijk om een slapjanus voor z’n bek te rammen en vervolgens zijn kop keihard tegen het raam smijten. Ondanks dat het een PlayStation 2-game is, voelt het spel niet oud aan. Oké, de graphics zijn natuurlijk niet wat we gewend zijn van de huidige generatie games. Voor een PS2-game is het wel mooi, de gezichtsuitdrukkingen zijn goed te herkennen, de omgevingen zijn aardig weergegeven en ook de vele andere effecten zijn prima.

Tijdens het spelen van de game ontdekte ik wel wat minpunten. Het meest ergerlijke in de game was de camera. Je kunt deze namelijk haast niet zelf besturen en in een drukbevolkte stad is het best irritant. Overzicht heb je dankzij die drukte niet, en daarom is het soms best frustrerend om Kazuma te vinden. Een ander minpunt zijn de willekeurige gevechten. Het is ongelofelijk irritant als je iets wil bereiken, dat je eerst een shitload aan gevechten moet voltooien. Overslaan kan niet, keihard op de knoppen drukken en weer iemands hoofd vernielen kan wel. Helaas is dat een groot minpunt aan Yakuza 2, maar het verhaal wordt er zeker niet minder door.