Hellboy: The Science of Evil

Het verhaal
Hoewel de game gelijktijdig met de film uitkomt, deelt het spel eigenlijk alleen de personages met de film. De storyline van de game heeft eigenlijk namelijk niets met de film te maken. Natuurlijk moet je in beide gevallen de strijd aangaan met het kwaad. Alleen is dit in de game geen legertje gouden robots zoals in de film. Welnee, het is iets veel leukers. Alsof dit soort games niet al genoeg gespeend zijn van originaliteit, haalt Konami de meest afgezaagde vijand aller tijden erbij; de Duitsers. Ja, je leest het goed, de Duitsers zijn weer van de partij. Tijdens het achternazitten van een of andere heks komt Hellboy erachter dat de Nazi’s de wereld willen veroveren en dat kan onze vurige vriend natuurlijk niet laten gebeuren. Dat is ongeveer waar het verhaal op neerkomt. Hoe cliché wil je het hebben? Het plot wordt door de game heen wel wat uitgebreider, maar het wordt geen moment interessant. Het verhaal blijft flinterdun en het is soms niet eens duidelijk waar ze het in ‘s hemelsnaam over hebben. Kortom, Hellboy blinkt niet uit in een ijzersterk verhaal dat je meezuigt en niet meer loslaat. Nee, het is allemaal wat simpeler: Hellboy, vijanden, knokken, klaar.

Gameplay
Het verhaal is dus niet het sterkste punt van de game. Dit is ook niet erg, want bij een echt beat ‘em up spel draait het natuurlijk maar om één ding. Het gaat om knokken, matten, rossen en nog wat meer knokken. Heel af en toe moet je ook wat vechten, maar meestal blijft het bij knokken. Dit kan je doen in single player, co-op of online. In welke modus dan ook, er komen gedurende het spel weervolven, demonen, heksen, enorme wormen en al dat soort monsters massaal op je af. Naast de \'hand to hand-combat\' heb je de mogelijkheid om met je gun wat schade aan te richten. Als het je tenminste lukt om iets te raken want het richtsysteem is een drama. Je schiet alle kanten op omdat het op je vijanden ‘lockt’ en je zelf bijna geen controle hebt over het richten. Bovendien duurt het best lang om te herladen, wat niet handig is als je een kudde monsters op je af ziet komen. Na een paar keer proberen houd je het schieten wel voor gezien en gebruik je het geweer alleen nog maar als het echt niet anders kan.

Maar goed, waarom zou je ook schieten als je toch een vuist hebt waar lava uit komt? Dus hoop je op spectaculaire moves en dikke actie, maar al gauw blijkt hier niet veel van terecht te komen. Je krijgt te maken met kuddes vijanden die maar op 1 manier te verslaan zijn: button bashen. En zoals zovaak bij button bashen wordt dat na een tijdje behoorlijk saai. In dit geval wordt het zelfs al vrij snel saai. Dit komt dus met name omdat de gevechtsbesturing niet lekker is uitgewerkt. Bij een game als Ninja Gaiden II loop je ook alleen maar op je controller te rammen, maar dat is niet zo erg omdat de moves er geweldig uitzien en je toch vaardigheden nodig hebt om de vijanden aan te pakken. Bij Hellboy vind je niets hiervan terug. Het arsenaal aan moves is te beperkt en te makkelijk om uit te voeren. Bovendien is er maar weinig verschil in de effectiviteit van je aanvallen, dus heb je niet eens een reden om andere aanvallen te gebruiken. Voor de esthetiek van de aanvallen hoef je het ook niet te doen en de uitvoering ervan is zo simpel dat je het spel zowat met alleen je x-knop zou kunnen uitspelen. De actie wordt dus heel snel saai en voor een beat ‘em up game is dat natuurlijk de doodsteek.