Beijing 2008
Als dit inderdaad het gevoel van de Olympische Spelen moet voorstellen, dan vind ik het een ruk-evenement. Je moet mentaal gezien wel heel erg sterk zijn, anders kun je de game niet eens uitspelen. Maar liefst 38 verschillende evenementen zijn in de game geïmplementeerd, waaronder atletiek, zwemmen, judo, baanwielrennen en kleiduifschieten. Om bij alle wedstrijden goud te halen ben je lang bezig, misschien wel té lang. Deze onderdelen kun je oefenen in de trainingssessies, en dat is zeker nodig. Om te winnen, moet je erg goed in Button-Bashen zijn. Je moet, om snelheid te maken, zo snel mogelijk de A- en B-knop op en neer indrukken. Eén fout kan al fataal zijn, en dat is nu precies het grootste minpunt van de game. Mocht je de A- en B-knop per ongeluk tegelijk indrukken, dan kun je al gedag zeggen tegen je gouden medaille. Of zelfs, tegen je kwalificatie. Bij hordelopen of zwemmen wordt het Button-Bashen ook nog gecombineerd met het indrukken van de linker- of rechtertrigger. De triggers zijn bedoeld om te springen of om te keren. En dan ben je net als een gek bezig om op de A- en B-knop te drukken, mag je ook weer de triggers gebruiken. Hier past maar één woord voor: frustratie.
De modus die in de game het hoogste woord heeft is de Olympic Games modus. Zodra je je goed hebt voorbereid (je krijgt een lintje als je je écht goed hebt voorbereid), mag je aan de Olympic Games modus beginnen. Het begint met de openingsceremonie. Maar je ziet alleen maar het stadion. Je merkt dat er een lekker, typisch Chinees sfeertje zit. Nadat je klaar bent met het kijken naar het stadion, mag je meedoen aan de kwalificatierondes. Zo nationalistisch als ik ben, koos ik als land natuurlijk Nederland. Hopelijk mag ik eens met Pieter van den Hoogenband spelen, maar mijn droom werd verpest. Ik mocht het doen met de gerespecteerde Player One, juist. Goed, terug naar de kwalificatierondes. Er zijn een aantal dagen met kwalificatierondes, en iedere dag heeft vier kwalificatierondes. Om zo’n dag te overleven, moet je je voor minstens twee onderdelen zien te kwalificeren. Er komen veel onderdelen aan bod, maar kwalificeren is geen pretje. Door de hele irritante besturing is het ongelofelijk moeilijk om een wedstrijd te winnen. Je springt uit het raam van blijdschap als je je weet te kwalificeren voor zwemmen. Als je eerste wordt, ben je zelfs zo blij dat je onmiddellijk naar je schoonmoeder gaat en haar vervolgens een hele dikke kus op de wang gaat geven.
Natuurlijk geldt de slechte besturing niet voor alle onderdelen. De teamsporten bijvoorbeeld zijn het leukst om te doen, alleen is er helaas geen balans tussen de leuke en de bagger onderdelen. Waar er maar zes leuke onderdelen zijn, zijn er 32 bagger onderdelen. Je begrijpt wat ik bedoel. Onderdelen als atletiek, tafeltennis (ja, zelfs tafeltennis), zwemmen en kleiduifschieten wil je veel liever de dood verklaren. Het leukste onderdeel is het baanwielrennen. Je hoeft enkel in het begin te Button-Bashen en vervolgens moet je met de left- of rightstick lekker gaan draaien. Heel vermoeiend is hier een toepasselijk begrip, maar dat bederft het plezier niet. Bij baanwielrennen krijg je tenminste het gevoel dat je in de Olympische Spelen zit, wat je niet bij andere sporten ziet. Als je een tijd van 3:58:02 haalt, net onder de vier minuten, dan mag je toch best blij zijn? Een ander pluspunt is dat er een onlinemodus in is verwerkt. Je bent altijd benieuwd hoe jouw persoonlijk record het doet tegen de anderen. Als je dik wordt ingemaakt, weet je genoeg en dus ga je weer verder trainen.
De sfeer in Beijing 2008 is goed neergezet door SEGA. Grafisch gezien is de game zeker niet de minste. De stadions, de gezichten van atleten en het publiek zijn fraai gedetailleerd en ook audio-technisch gezien verdient de game een dikke pluim. Het is niet à la FIFA, waar de het publiek slechts uit een paar polygonen bestaat. De graphics zijn natuurlijk van de bovenste plank, maar kunnen er zeker mee door. Een goede sfeer heeft de game dus zeker wel. Het was echter veel beter geweest als SEGA wat meer licenties had opgepakt, want om met Player One tegen Computer One te spelen, is allesbehalve indrukwekkend. Ik had veel en veel liever die Ian Thorpe een poepje laten ruiken met Pieter van den Hoogenband, dan een Computer Two te verslaan. SEGA had dit veel beter moeten aanpakken.