Turning Point: Fall of Liberty

De game start op het moment dat de Stuka\'s, zeppelins en paratroepen New York binnenvallen en in mum van tijd The Big Apple veranderen in een klokhuis. Jij neemt de rol van een bouwvakker op je die zich met hand en tand verzet tegen \"ze Djermans\". Tot het moment dat jij de besturing krijgt, is de game interessant. Het concept van een gestorven Churchill en de consequenties daarvan voor de wereldgeschiedenis zijn op z\'n minst intrigerend te noemen. Dat de uitbreidingswaanzin van Hitler zich ook op de overkant van de grote haringvijver zou richten is een plausibele aanname.
Vanaf het moment dat je als speler controle krijgt over de hoofdpersoon, voel je echter al aan dat dit geen klassieker kan worden. Het eerste wat opvalt zijn de graphics. Deze lijken eerder op opgepoetste PlayStation 2-graphics dan op iets wat we van deze generatie mogen verwachten. Dit zou nog acceptabel zijn voor een launchgame, maar inmiddels zijn we ruim een jaar verder en mag je als gamer meer verwachten. Niet alleen is het aantal polygonen op het scherm belachelijk laag, maar ook de textures zijn van een bijna lachwekkend niveau. Geen enkele texture in het spel is scherp, alles is voorzien van een flinke blur. Bovendien zijn de animaties van bijna nostalgisch niveau. Zelfs de animaties in Quake 2 waren beter. De Duitse soldaten bewegen zo verschrikkelijk onrealistisch dat je je afvraagt of je hier tegen echte Nazi\'s of buitenaardse ruimtemonsters verkleed als Nazi\'s vecht.

Maar goed, gameplay gaat nog altijd boven graphics, dus laten we dat eens onder de loep nemen. Zelfs de grootste shooter-junkies zouden de gameplay van Turning Point: Fall of Liberty verafschuwen. Na jaren van steeds beter wordende console-shooters weet deze game de gemiddelde console-FPS-kwaliteit flink omlaag te trekken. De game begint traag, en weet nooit echt snelheid op te bouwen. Zelfs de meest chaotische gevechten zijn bijna slaapverwekkend.
Bovendien is het schieten niet goed uitgewerkt. Zo moet je na het herladen van je geweer minstens één seconde wachten voordat je kunt verder gaan met je munitie-donatie aan de Duitsers. Tijdens shootouts waarbij je achter dekking zit is dit niet zo\'n probleem, maar als je zonder dekking staat telt elke seconde. Helaas komt de tweede situatie veel vaker voor dan de eerste.
Verder weet de game niet zo goed of het een First of Third Person Shooter wil zijn. Bij bijna elke actie die je personage uitvoert, afgezien van schieten, schakelt de camera ineens naar Third Person view, om na afloop van de actie weer First Person te worden. Als je een Duitser beetpakt biedt dat een spectaculair uitzicht en het is zelfs handig als je aan een pijp hangt om te zien waar je gaat landen, maar het gebeurt ook als je een obstakel beklimt. Dat beklimmen duurt een fractie van een seconde en vooral bij het beklimmen van twee of drie obstakels na elkaar wordt dat constante veranderen van standpunt erg irritant.

Verder is de A.I. van de tegenstanders amper A.I. te noemen. De vijanden doen elke keer hetzelfde, zelfs als hun pad een genadeloos spervuur kruist. Meerdere malen heb ik meegemaakt dat er Nazi\'s langs mij heen renden, omdat zij naar een plek achter mij toe moesten om pas daar het vuur op mij te openen. Als je een granaat richting een groepje Krauts gooit, hoor je ze wel \"GRANATE\" roepen, maar ze zullen niet weg rennen. Bovendien weet de gemiddelde Duitser je niet te raken, zelfs niet als je twee meter van hem vandaan staat.
Het geluid van Turning Point: Fall of Liberty is ook al niet iets om over te schrijven naar het thuisfront. De muziek is vervelend, de geluidseffecten zijn standaard en weinig spectaculair. De Duitsers hebben het stereotype Hollywood-Duits-accent en de Amerikanen klinken stuk voor stuk als \"real American heroes\".