Hellgate: London
Hellgate speelt zich af in een futuristisch Londen waar duivelse wezens de macht van de mensen hebben overgenomen. Al jaren verschuilt de gehele mensheid zich onder de grond voor de duivelse indringers. Om ze van daar uit dwars te zitten en met als uiteindelijk doel om ze te overwinnen. Tot nu toe zonder enig succes, maar gelukkig voor onze futuristische soortgenoten bestaan er ook in de toekomst helden. En die held, dat ben jij! Aan jou de schone taak om de duivels een horentje kleiner te maken. Dit kun je doen als: Blademaster, Guardian, Summoner, Evoker, Marksman en Engineer. Zes klassen die alle op een totaal andere manier spelen. En als ik zeg anders, dan bedoel ik ook écht anders. Zo speel je als Blademaster bijvoorbeeld in Third Person-mode om lekker ouderwets te hack’n slashen, terwijl je als Marksman bijvoorbeeld in First Person-mode mag gaan fraggen. Het verschil tussen de klassen is dus werkelijk een wereld van verschil en één van de weinige pluspunten van het spel.
Je leest het goed, want Hellgate: London is niet de Messias in het dungeon crawler-genre geworden waar veel van ons op gehoopt hadden. Sterker nog, het spel is niet eens leuk. Nu vraag je jezelf misschien af: \"Waar is het mis gegaan?\" Dat zal ik jullie even haarfijn uitleggen. Ik begin maar eens met het hierboven genoemde klassenverschil, het idee is namelijk briljant. Want een spel als Third Person Hack\'n Slash-spel spelen geeft je natuurlijk een totaal andere speelervaring dan wanneer je door precies dezelfde omgeving met dezelfde monsters loopt alleen dan in First Person-mode met een dikke blaffer. De uitwerking laat echter te wensen over. Zo kunnen je kogels bijvoorbeeld nooit op. Sterker nog, je hoeft zelfs nooit te herladen. Hierdoor kun je eigenlijk, als Marksman, het hele spel doorlopen door de schietknop non-stop ingedrukt te houden. *Gaap* Met de Blademaster klasse is het ook al even erg gesteld, geef je held een leuk zwaardje en een button-basher is geboren.
Wat misschien nog wel eentoniger is dan het vechten zijn monsters die je tegenkomt. In elke omgeving kom je namelijk steeds dezelfde monsters tegen. Natuurlijk, ze hebben een nieuw kleurtje, zijn iets sterker en hebben een andere naam gekregen, maar in principe blijven ze gewoon hetzelfde. Bedenk daar nog eens bij dat de meeste monsters precies dezelfde aanvallen hebben, terwijl ze wel van een \'andere soort\' zijn. Je begrijpt dat dit al snel tot ontzettend eentonige taferelen leidt. Wat hier nog eens aan mee helpt is de A.I. en de grote aantallen monsters. Ze lopen namelijk altijd in groepen van vijftig hersenloos te zijn. Een bordje met: \"Schiettent, altijd prijs!\", zou dan ook niet misstaan op hun hoofd.
Hierbij blijft het echter niet bij qua eentonigheid. Flagship Studios kwam namelijk met een geniaal idee om eentonigheid tegen te gaan. Ze maakten namelijk een random level creator! Hoera! Dit zou er voor moeten zorgen dat het spel er telkens anders uitziet wanneer je hem opnieuw speelt! Woohoooo! Het werkt alleen niet… Dankzij deze prachtige random level creator zien namelijk alle levels er hetzelfde uit (er zijn nu vier soorten levels; kerkerachtige levels, rioolachtige levels, levels die zich midden in de stad afspelen en levels die wel echt verschillend zijn). Elke keer dat je dus naar een ander level gaat denk je bij jezelf: \"Ben ik hier niet al eens geweest?\"
Vooral de bugs maken Hellgate tot die irritante mug op je donkere kamer die je hele nachten wakker houdt en die je het liefst dood zou willen slaan. Dit varieert van kleine bugs als dode monsters die midden in de lucht spastische stuiptrekkingen blijven maken tot ontzettend grote bugs als het inladen van verkeerde maps. Zo is het bij mij drie a vier keer voorgekomen dat ik naar level A ging, maar dat level B werd geladen. Maar er stond natuurlijk wel doodleuk dat het level A was. Waardoor de quests die ik deed, die dus oorspronkelijk voor level B waren, niet mee werden gerekend, omdat ze dachten dat ik level A deed. Verwarrend hè? Moet je nagaan hoe verwarrend het is als je dat soort dingen overkomen tijdens een speelsessie. Ik kan je vertellen, totaal geen pretje. Dit zijn slechts een paar van de vele bugs die je tegen zult komen in Hellgate: London. Je zult jezelf dan voor de aanschaf van dit spel dan ook af moeten vragen of je niet beter een shooter van drie a vijf uur kunt kopen. Want daar game je waarschijnlijk vaker écht in dan in deze RPG van twintig uur.
Om nog even iets positiefs te zeggen over Hellgate: London; het stripboek dat ik erbij kreeg was erg vet. Het verhaal was goed, grafisch zag de strip er zeer netjes uit, de sfeer was vet en boven al was de strip spannend. Helaas, is dit alleen in de strip het geval. Van het fantastische verhaal uit de strip zien we namelijk niks meer terug in het spel. Helemaal niks, noppes, nada… Het verhaal is simplistisch en saai in tegenstelling tot het verhaal van de strip. Maar ook het grafische niveau uit de strip wordt niet gehaald, het spel is namelijk niet erg mooi en dankzij de random level creator zie je overal dezelfde textures terug. Ook is er in het spel totaal geen sfeer te vinden. Mede dankzij het geluid dat zo eentonig en slecht is dat je jezelf af gaat vragen waarom je die ene muziek ook alweer zo kut vond. Want vergeleken met dit valt dat opeens heel erg mee.
