Xyanide Resurrection

J (SocialDisorder)
De oudere gamers onder jullie kennen ze vast wel: de klassieke shooters. Geen geavanceerd coversysteem, geen dual-wielding miniguns, geen zoomfuncties en al helemaal geen 3D. Niets van dat alles. Je speelde de game met een top-down perspectief of als een side-scroller. Je ramde op de vuurknop alsof je leven er van af hing terwijl je ballen ontweek die afgevuurde vijandelijke munitie moesten voorstellen. Aan het einde van elk level stond er een grote eindbaas op je te wachten, die in een vast patroon jou het leven zuur maakte. Ook hier gold eigenlijk alleen maar schieten en ontwijken. Of je officieel bij de \"oude lullen\"-club hoort als je dit soort shooters nog gespeeld hebt laat ik even in het midden.

Xyanide Resurrection brengt deze vorm van gameplay deels weer terug op de PS2. Het bijna eindeloos op de vuurknop blijven rammen is gebleven, alsmede de in leuke patroontjes vliegende vijanden en eindbazen. Het geheel speelt nu echter vanuit een derde persoonsperspectief in een drie dimensionaal speelveld. 2D gameplay is al vaker vertaald naar 3D games, vaak waren dit echter geen geslaagde pogingen. Weet het Nederlandse Playlogic de valkuilen waar andere ontwikkelaars in vielen, of verdwijnt ook deze game in de categorie \"leuke poging\"?

In eerste instantie voelt de overgang wat stroef en geforceerd aan, zoals de eerste 3D platform games in het tijdperk PlayStation 1 en Nintendo 64. Na een paar minuten speelt Xyanide Resurrection echter bijzonder fijn en schiet je vijandelijke ruimteschepen uit de lucht alsof het niets is. Een paar minuten later gaan die schepen zich echter bijzonder vervelend gedragen door jouw schoten te ontwijken en dan begint de game pas echt.

Deze stapsgewijze verhoging van moeilijkheidsgraad, die ook een kenmerk van de oude shooters was, zorgt ervoor dat de game altijd uitdagend blijft. Bovendien is de missie-opbouw als een driehoek opgebouwd. Je begint helemaal links in één van de drie punten. Helemaal rechts staan de twee andere driehoekspunten. Na elke missie kun je kiezen om een makkelijkere of een moeilijkere missie te spelen. Afhankelijk van het pad door de driehoek die je hebt gekozen, vergaar je meer of minder punten. Hoe moeilijker het pad is dat je kiest, hoe meer punten je kan scoren, en punten is het waar het allemaal om draait in deze game.
Als je de game hebt uitgespeeld kun je namelijk de game gewoon in de kast zetten, met een voldaan gevoel. Einde gehaald, punt over sluiten, volgende game er in proppen. Maar ergens in je onderbuik zal het gevoel blijven kruipen dat je het misschien wel beter had kunnen doen. Dat die high-score die je neerzette eigenlijk best nog wel hoger kan.

De gameplay van Xyanide Resurrection is echt old-school. Heel simpel, het enige dat toegevoegd is aan de besturing ten opzichte van klassiekers als R-Type zijn de barrel-rolls, waarmee je snellere en scherpere bochten kunt maken: ideaal om een doelzoekende raket af te schudden.
Verrassend genoeg werkt de klassieke gameplay behoorlijk goed in een 3D-omgeving. Dit is mede te danken aan de radar die het geheel nog enigzins overzichtelijk houdt. Alleen tijdens echt hectische situaties is de radar waardeloos, omdat je je ogen open moet houden voor wat er allemaal op het scherm gebeurd. Op dit soort momenten, en die zijn er vrij regelmatig, is de game ineens erg onoverzichtelijk.

Grafisch is de game een lust voor het oog. De schepen zijn weliswaar verre van gedetailleerd, maar aangezien je ze amper lang genoeg in het scherm hebt om eventuele details te bewonderen is dit geen probleem. Het schip waar jij als speler in zit had wel van enigzins hogere kwaliteit mogen zijn, de term PS1-kwaliteit is een redelijk accurate beschrijving van het grafische niveau hiervan.
De omgevingen waar je in rondvliegt zijn echter schitterend vormgegeven, en maken de grafische missers vergeeflijk. Meteorieten die voorbij zweven, gekleurde nebula\'s en rondzwevend puin het draagt allemaal bij aan de illusie dat je in de ruimte rond vliegt. Het is alleen jammer dat het schip waar je in rondvliegt die illusie hardhandig weet te verbreken.
Xyanide Resurrection kent naast old-school gameplay, helaas ook old-school achtergrondmuziek. Gelukkig zijn de irritante piepjes en hoge deuntjes vervangen door iets subtielere klanken, maar de irritatie van een oneindig doorspelend deuntje blijft hardnekkig aanwezig. Daarnaast zijn de geluideffecten ook verre van indrukwekkend te noemen.