TMNT

J (SocialDisorder)
Een uit de klauwen gelopen grap. Zo kun je de Teenage Mutant Ninja Turtles noemen. Gebaseerd op een krabbeltje, een parodie op twee Marvel-comics en een flinke dosis humor werden de Turtles geboren. De tekenaars konden niet vermoeden dat de vier naar Renaissance-kunstenaars vernoemde schildpadden zo verschrikkelijk populair zouden worden.

In de loop der jaren werd er nogal wat gesleuteld aan de tekeningen. De originele Turtles waren wat donkerder en grimmiger, later ging men er voor de kinderen een wat vriendelijkere en vrolijkere verzameling mutanten van maken. Deze laatste diende ook als basis voor de cartoonserie en de merchandise. Er zijn zelfs drie films gebaseerd op deze variant.
Voor de nieuwe film, die volledig in de computer geanimeerd is, besloot men meer richting de oorsprong van de Teenage Mutant Ninja Turtles te gaan, zonder de jongere doelgroep uit het oog te verliezen.


Voor die jongere doelgroep is deze game bedoeld. Niet te moeilijke levels, geen diepzinnige combo\'s, geen onwijs grote stad waar je makkelijke verdwaalt, gewoon simpele lineaire levels die je zo snel mogelijk moet doorlopen. Onderweg kom je de typische platformer-hindernissen tegen, zoals \"spring over een gat\", \"grijp een tak\" of \"gebruik een richel om over een put met puntige staken te komen\". Zo nu en dan kom je in een soort arena terecht waar je een riedeltje vijanden moet verslaan. Als je genoeg vijanden verslaat kom je in een soort \'Bullet Time\' terecht en beweeg je extra snel. Bovendien doen je aanvallen meer schade.
Verderop in de game komt het samenwerkings-aspect naar voren. Je kunt dan de hulp van je broers inroepen om bepaalde obstakels te overwinnen of om samen een krachtigere aanval in te zetten.
Al deze moves en commando\'s gebeuren overigens opvallend soepel en vloeiend. Ik heb nooit ergens last gehad van onbedoelde acties of dat de game niet reageerde op een door mij ingedrukte knop.

Juist door deze wat simpele gameplay had er wel iets meer in de graphics mogen zitten. De graphics zien er simpel uit, er had zeker meer detail in de vier hoofdrolspelers gemogen en gekund naar mijn mening. Ook de vijanden en de omgevingen, van de Zuid-Amerikaanse jungle tot de betonnen jungle van New York City, zien er inspiratieloos en saai uit.
De 2D tekeningen die irritant in je scherm verschijnen tijdens de in-game dialogen zijn echter van een nog lager niveau. Ik had moeite om de meester van de Turtles, Sensei Splinter te herkennen. Hij leek in eerste instantie nog het meeste op een eekhoorn in plaats van een rat. Gelukkig komen deze dialogen slechts sporadisch voor en komen de tekeningen bovendien niet naar voren bij one-liners.

De personages zijn wel weer goed uitgewerkt en hoewel ik niet de originele stemmen van de serie herkende, paste elke stem wel bij de persoonlijkheid van elke Turtle. Ook de teksten die er uitgekraamd werden sluiten perfect aan bij de vier compleet verschillende types die de Turtles vertegenwoordigen.

Het meeste miste ik eigenlijk een multiplayer-mode. Juist doordat er zowel in de game als in de film zoveel nadruk op het belang van samenwerking wordt gelegd door Sensei Splinter verwachtte ik een multiplayer-mode. Helaas had Ubisoft besloten deze game voor één speler te maken, ondanks dat de Turtles prima materiaal bieden om een multiplayergame op te bouwen.

Over het algemeen kun je zeggen dat TMNT een erg leuke game is geworden voor de doelgroep. Doordat er een timer meeloopt in elk level biedt het ook een leuke uitdaging voor de ouderen onder ons. Zeker voor oudere jongeren die nog altijd een zwak hebben voor de groene helden is deze game ook nog leuk.