Tiger Woods PGA Tour 07

Tom (Pitom)
Op een blauwe maandag heb ik zelf de aristocratische golfsport beoefend. Na maanden lang oefenen in drives, approaches, putten en - het allerbelangrijkste - uiterste geestelijke concentratie, werd ik vaardig genoeg bevonden om deel te nemen aan een toernooi. Ik was in de wolken van dit goede nieuws, en hoopte dat het mijn ‘foot in the door’ van de golfwereld zou zijn. Niets bleek minder waar.

De dag der waarheid was eindelijk aangebroken. Het zonnetje scheen, de lucht was blauw. Ik meende zelfs een paarsgekleed mannetje met een gigantische stuiterbal door de bosjes te zien huppelen. Dat kon mij echter allang niet meer bekoren; er moest gegolfd worden. Langzaam struinde ik naar de cilindervormige tee, het gejoel van het publiek nam per gezette stap af. In een moment van opperste concentratie zoals ik die nog nooit gevoeld had, zwaaide ik de golfstick achter mijn schouder, en benutte de hierdoor opgebouwde kracht om een duchtige slag richting de bal te mogelijk te maken. Mijn eerste officiële tee shot was een feit, dacht ik. De gelukzalige roes waarin ik op dat moment verkeerde werd ruw verstoord vanwege een door merg een been gaand gekrijs en vele woedende stemmen van ouders. Pas toen ik vijf parelwitte melktandjes in het gras zag liggen besefte ik wat er gebeurd was.




Het bruggetje van deze aangrijpende introductie naar Tiger Woods PGA Tour 07 is natuurlijk snel gemaakt, dus die zal ik je niet voorkauwen. Het feit dat dit een game is uit een langlopende serie heeft zowel voordelen als nadelen. Het is een pluspunt dat de makers dankzij hun reeds opgedane ervaring ieder jaar met een sterkere game op de proppen (kunnen) komen. Aan de andere kant lijkt de vernieuwing soms wel verstoppertje met je te spelen. Vorig jaar kreeg de Tiger 06 maar liefst een 86%, zou hij het dit jaar minstens net zo ver kunnen schoppen?