Death By Degrees

In het begin van de game leer je de besturing kennen en zo kom je er meteen achter dat deze erg onhandig is. Je kan, met de snelheid van een schildpad die net uit bed is gerold en nog een beetje slaperig is, bewegen, en dit zie je dan vanuit één vast camerapunt. Leuk detail is dat je vaak ook zo kan bewegen dat je uit beeld bent en eerst moet rommelen met de analog stick voor je jezelf weer ziet verschijnen. Dit gebeurt niet alleen op rustige momenten, ook in gevechten wil je jezelf nog wel eens kwijt zijn. Je kan de camera ook achter je krijgen en dan begin je te rennen. Soms is dit handig, aangezien je sneller beweegt, maar als je door kleine gangetjes moet rennen is dit erg frustrerend omdat je niet goed kan mikken waar je heen gaat.

Door de levels verspreid zijn save points. Deze zijn niet duidelijk aangegeven, maar moet je zelf zoeken door middel van een meter in beeld die laat zien hoe dichtbij je zit. Leuk bedacht, maar het zou wel zo makkelijk zijn als de game gewoon liet zien waar je kan saven, want dit voegt verder niets toe en is alleen onhandig.

Het belangrijkste onderdeel van de game is het vechten. Je bent misschien van Nina uit de Tekken-serie gewend dat je allerlei bijzondere combo\'s kan uitvoeren met helse knoppencombinaties, maar daar heb je hier geen last van. Het grootste deel van de gevechten hoef je alleen met de rechter analog-stick in de richting van de vijanden te porren en je slaat of schopt (je kan niet kiezen) in hun richting. Ook wapens kun je in de strijd gebruiken. Hiervoor moet je L1 ingedrukt houden en de analog-stick op dezelfde manier bewegen. Een leuke toevoeging, maar niet bijzonder handig, aangezien schieten of slaan weinig verschil uitmaakt. Eens in de zoveel tijd kun je een critical hit uitvoeren. Je krijgt dan een soort röntgenfoto van een vijand te zien waar je op je gemakje een plaatsje uit kan kiezen om te schoppen of slaan. Meestal is de vijand dan in één keer dood. Je moves kun je ook upgraden, maar hierin merk je vrij weinig verschil.