CD: Panic at the Disco - Pretty. Odd.
Panic at the Disco stal twee jaar geleden vele harten van tienermeisjes met hun debuutplaat A Fever You Can’t Sweat Out. Een gevarieerde verzameling aanstekelijke popnummers met vreemde titels was er op die plaat te vinden. De opvolger van het succesvolle debuut ligt alweer een paar maanden in de winkels. Op Pretty.Odd. heeft de band ervoor gekozen een wat meer muzikale koers in te slaan. Was het twee jaar geleden nog voornamelijk een bonte kakofonie aan emopop, nu is het wat meer burleske retrorock wat de klok slaat.Ook al wilde het viertal uit Las Vegas liever niets weten van de constante emovergelijkingen die werden gemaakt, toch was het duidelijk dat de band een lucratief graantje meepikte van deze muziekstroming. De band werd tijdens concerten nogal overschreeuwt door wild enthousiaste tienermeisjes. Zanger Brendon Urie combineerde zijn aparte verschijning met een nogal springerige manier van zingen en bleek ook nog over een zeker talent voor het schrijven van pakkende liedjes te beschikken. Die trend zet zich op Pretty.Odd. voort, al lijkt het alsof Urie’s ideeëndoos op dit tweede album al bijna uitgeput is. Een echte hit zoals 'I Write Sins not Tragedies' is er niet op te vinden.
Op het circusachtige intro 'We’re So Starving' heet de band ons luisteraars al welkom en wordt excuus aangeboden voor de lange tijd dat ze weggebleven zijn: want "we were busy writing songs for you". Ook dat we ons niet druk hoeven te maken, verandert zijn ze heus niet. Dat zijn ze dus wel. Wat niet per se slecht is, de eerste single, 'Nine In the Afternoon', heeft in principe minstens zoveel hitpotentie als het eerdere werk. 'She’s a Handsome Woman' is een lekker swingend nummer, waarbij de gitaarriffjes door wat toetsen op subtiele wijze worden aangevuld. En ook 'Do You Know What I’m Seeing' maakt duidelijk dat de band een stuk muzikalere weg is ingeslagen. Op deze plaat combineren ze folk, punk, met een vleugje country en het weet daarmee een aparte sfeer op te wekken. De stem van Urie is ditmaal echter het minpunt en ongeveer het enige wat niet wat volwassener is geworden. De hoge stem, die niet in alle vocale pogingen lijkt te slagen, begint na verloop van tijd toch lichtelijk op de zenuwen te werken. Dit, en door het feit dat de kwaliteit van de songs gaandeweg wat achteruit gaat, zorgt ervoor dat Pretty.Odd. niet boven zichzelf weet uit te stijgen. Met nummers als 'She Had the World' en 'I Have Friends in Holy Places' kan de luisteraar gewoon niet zo veel.
Dat The Beatles de laatste tijd weer meer airplay lijken te krijgen, wordt bevestigd door dit wederom bonte album van Panic at the Disco. De band doet een greep in het verleden en weet dat op een aparte manier te combineren met nieuwerwetse songs. Op de productie is dan ook nagenoeg niks aan te merken, het album zit goed in elkaar. Het is alleen de zang die niet overal meer kan overtuigen, samen met te veel slappe nummers.
Label: Decay Dance Releasedatum: April 2008 Waardering:
