CD: Ron Sexsmith - Exit Strategy Of The Soul
In al die jaren is Sexsmith eigenlijk een zwaar onderschat songschrijver geweest. Hij kreeg vaak meer waardering van andere artiesten dan van het grote publiek. Dit terwijl zijn songs best radiovriendelijk zijn te noemen. Het is eigenlijk te gek voor woorden dat het fraaie Cobblestone Runway uit 2002 slechts enige aandacht kreeg doordat er een duet met Chris Martin van Coldplay als bonustrack aan was toegevoegd. Het is het lot van Sexsmith.
Nu gebiedt de eerlijkheid ook te zeggen dat hij er niet uit ziet als een grote ster. Zijn ietwat pafferige, jongensachtige gezicht is niet geschikt voor posters of tienerblaadjes. Zijn eenvoudige kleding is niet bedoeld voor glamourachtige awardshows. Ron Sexsmith zit prima waar hij nu zit, in de marge. Waar hij zijn prachtige platen kan maken voor gewone mensen. Nooit hip, nooit meegaand in de laatste muzikale trends, maar gewoon een werkstuk vol fraaie songs.
De kracht van Sexsmith schuilt in zijn warme stem, die de laatste jaren aan kracht lijkt te winnen en minder vaak de hoogte in moet. Hij is ontegenzeggelijk beter gaan zingen. Zijn composities waren altijd al sterk. Melodieuze luistervriendelijke songs, die een tijdloos karakter hebben. Ze ademen net zo goed een stukje Beatles als een stukje Neil Young. De invloed van Elvis Costello, John Hiatt of zelfs een beetje Nick Drake is nooit ver weg. Zijn songs kennen altijd een logische en goede opbouw.
In de recensie van Time Being, zijn vorige plaat, schreef ik dat Sexsmith in de loop der jaren synoniem is geworden voor kwaliteitsmuziek. Dat is nog altijd zo. Wie Exit Strategy Of The Soul wil aanschaffen, weet wat hij krijgt. Een plaat met veertien nummers deze keer, waarvan de opener en de afsluiter instrumentaal zijn. Daar tussendoor gewoon weer twaalf fraaie songs. Lekker weemoedig bij tijd en wijle, verhalend over misgelopen liefdes, maar ook altijd hoopgevend. Kwaliteit dus.
Maar er is toch iets anders aan deze plaat, heb ik het idee. Zijn het de Cubanen, die de muziek van Sexsmith voorzien van diverse leuke percussie, trompet, saxofoon en allerlei andere exotisch aandoende instrumenten? Het zou kunnen, maar het wordt nooit een Spaanse plaat. De invloed is hoorbaar, maar heeft de sound niet drastisch veranderd. Is het dan het feit dat Sexsmith nu veel nummers van achter de piano brengt? Kan, al is dit ook niet nieuw. Heel stiekem zou het gewoon kunnen zijn dat het feit dat ik inmiddels ook weer twee jaar ouder ben de baan voor de immer melodieuze en rustgevende songs van Sexsmith nog vrijer heeft gemaakt. Toch houd ik het er maar op dat Sexsmith zelf in een dusdanig grote vorm stak bij het maken van Exit Strategy Of The Soul dat ik durf te stellen dat dit zijn beste plaat ooit is. Zo goed zelfs dat er dit jaar weinig mooiers gaat uitkomen binnen dit genre. En ja, ik kan wel zeggen dat dit een grote kandidaat is voor album van het jaar, maar daar zal Sexsmith niet bekender door worden. Hoeft ook niet, zo bewijst hij voor de tiende keer in elf jaar.
Ook nu weer met grote dank aan methodmich voor de submit!
Label: V2 Datum: Juli 2008 Waardering:
