CD: Joe Henry - Civilians

Harry (Dinosaur_Sr)
Joe Henry is de zwager van Madonna. Zo, dat is eruit. Er kunnen geen twee zinnen over deze man geschreven worden, of het begint met deze opmerking. Het schrijversgilde heeft zich daartoe verplicht, en voor mij wordt geen uitzondering gemaakt....



Muzikaal echter heeft Joe Henry geen enkele band met La Madonna. Hij produceerde het come back-album van Solomon Burke. Zijn eigen stijl is er echter één van een singer-songwriter met jazzy inslag. Op het openings- en titelnummer, Civilians, doet Henry denken aan Tom Waits (en daar heb ik mevrouw Get Into The Groove nooit op kunnen betrappen).

De rest van het album zit meer in de singer-songwriters hoek, met een typisch Amerikaans idioom. Warm, uitnodigend tot achteroverzitten en luisteren. Het is zeker geen toeval dat Van Dyke Parks een gastrol vervult. Verrassender is de samenwerking met jazz-gitarist Bill Frisell.

Henry maakt in ieder geval niet de fout om te veel aan de knoppen te draaien. Ook voor zijn eigen album kiest hij voor een bescheiden productie, en dat komt de muziek zeker ten goede. Het maakt de muziek compact en rustig. Echte uitschieters staan er dan ook niet op dit album.

Dat laatste is echter tevens de makke van Civilians. Het is zeker allemaal goed, maar ook veilig en weinig inspirerend. Zo'n album waarvan je denkt: helemaal niet slecht, bepaald geen straf om naar te luisteren, maar ook niet bijzonder. Absolute uitzondering is de song Our Song. Daar zit hoorbaar meer vuur in. Een song over Amerika, over baseball (niets karakteristieker voor de USA), overlopend van nostalgie, en tegelijkertijd vooruitblikkend. Bovendien vergezeld van prachtige arrangementen.

Eén zwaluw maakt echter geen zomer. De zomer is bovendien voorbij.

Label Anti / Het Monumentale Datum: 10 september 2007
Waardering: