Boek: Fatou Diome - Ketala
Als je sterft, heb je niets meer aan al je bezittingen. Je meubels, je sieraden, je kleren, je zakdoek. Als de jonge, Afrikaanse vrouw Memoria sterft, worden, zoals de islamitische cultuur voorschrijft, haar bezittingen acht dagen later verdeeld. Die verdeling van een erfenis heet een 'ketala'. Memoria's bezittingen besluiten elkaar in die acht dagen hun herinneringen over hun eigenaresse te vertellen, zodat ze elk een volledig verhaal met zich mee kunnen nemen als ze straks worden verdeeld. Een origineel idee. Ketala is Diome's tweede roman, na het goed ontvangen De Golven van de Oceaan.Memoria's bezittingen benoemen Masker, een houten masker dat aan de muur hangt, tot voorzitter van hun 'zittingen'. Samen met Jager (een jagersbeeld), Parelketting, Zakdoek, Computer en vele andere meubels, kledingstukken en snuisterijen wordt er een verhaal verteld dat pas op het absolute einde helemaal duidelijk is. We leren Memoria kennen als jonge meid vol zelfvertrouwen. Ze studeert literatuurwetenschappen en is geenszins van plan om in het huwelijksbootje te stappen. Haar ouders laten haar begaan, in de volle overtuiging dat ze uiteindelijk zelf haar keuze voor een man zal maken. Als ze opgroeit en meer interesse in studie en zelfstandigheid laat blijken dan in een huwelijk, beginnen haar ouders haar toch te dwingen. Dus uiteindelijk trouwt ze met Makhou, die zelf ook weinig enthousiasme voor het huwelijk toont. Van Bėthio, de omslagdoek van Memoria, horen we dat er maar weinig actie was in de huwelijksnacht. En die nachtelijke actie blijft zelfs nog veel meer nachten achterwege. Memoria was in eerste instantie niet geļnteresseerd in haar man, maar door zijn afstandelijke houding raakt ze geobsedeerd door hem. Ze moet en zal hem verleiden. Uiteindelijk blijkt Makhou homoseksueel te zijn (als lezer zie je dat al van ver aankomen). Ze houden hun huwelijk vol, maar Memoria is ongelukkig en zal alleen maar ongelukkiger worden. De zittingen van de bezittingen worden af en toe onderbroken door de komst van een mysterieuze man, die zijn verdriet komt uiten in Memoria’s huis.
Diome heeft een origineel idee gehad, maar de uitwerking valt me een klein beetje tegen. De eerste hoofdstukken, waarin de bezittingen ruziėn over wie er aan het woord is, zijn soms humoristisch, soms filosofisch, maar over het algemeen gewoon wat flauw. Vooral de duffe tussenkomst van de domme Zakdoek, die alles letterlijk neemt, is eigenlijk vooral irritant. Je raakt als lezer betrokken bij de 'levens' van de bezittingen, maar niet bij dat van de feitelijke hoofdpersoon. Als het leven van Memoria door alle verhalen vorm krijgt, wordt het leuker. Door alle informatie kun je eindelijk meeleven met Memoria (en Makhou, die het ook niet makkelijk heeft). Door het sterke einde en het originele idee geef ik het boek drie sterren. Het boek mist net die sterke ruggengraat voor vier sterren.
Uitgever: Uitgeverij Sirene ISBN: 978 90 5831 439 0 Pagina's: 222
Waardering:
Must See/Buy/Do AanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!