CD: Moistboyz I & II
Mickey Moist en Dickie Moist zijn de twee leden van de Moistboyz. Ze hebben hun bandnaam te danken aan het zweetkamertje waarin ze lange tijd hun muziek moesten spelen. Meer dan een klein extra kamertje in een normaal huis MET buren was niet voor handen, dus ze moesten noodgedwongen dit kamertje hermetisch afsluiten om het geluid binnen te houden. Dat was nogal een vochtige bedoening, vandaar 'moist'-boyz. De aliassen Mickey en Dickie Moist behoren toe aan respectievelijk Mickey Melchiondo Jr. (gitaar) en Guy Heller (zang, als je het zo wilt noemen). Melchiondo is ook bekend van zijn andere band Ween. Deze release bevat de Moistboyz cd's I en II, die in 1994 en 1996 zijn verschenen. Erg positief kan ik niet zijn over deze cd. In feite vind ik het vooral een lading herrie. Dat dat exact is wat de 'boyz' willen laten horen, zou wel eens waar kunnen zijn. Schijnbaar zijn deze cd's met een minimum aan productie geboren en dat is te horen. Het geluid komt als een verwrongen stuk metaal uit je boxen denderen. Heel af en toe komt er zowaar een leuk riedeltje langs of een leuke gitaarsolo, maar dat is extreem zeldzaam. De Moistboyz maken een soort razendsnelle, elektronische raprock met behoorlijk grove teksten. Geweld, drugs, vrouwen, geen enkel onderwerp laten ze ongemoeid. De latere cd's gaan meer de rockkant op en klinken minder elektronisch, dus wellicht zijn die beter te verteren. Ik hoop dat ze geen geluiden van ouderwetse computerspelletjes gebruikt hebben bij hun andere cd’s. Het werkt me, evenals andere geluidseffecten, op mijn zenuwen.
Het laatste nummer, My War, is wel een nieuw nummer, maar heeft niet een heel andere sound dan de rest van de cd, dus of ze nu echt een ander geluid hebben gecreëerd? In feite is het zonde van die paar leuke stukjes op de cd. Het nummer Secondhand Smoker bevalt mij prima en ook het geinige American Made and Duty-free wil ik wel vaker horen. Daarnaast kan ik me voorstellen dat ze in een liveshow vermakelijk kunnen zijn, tenzij ze dronken zijn en hun show verknallen (wat ze naar eigen zeggen wel eens doen).
Dat de band staat voor vrijheid van meningsuiting is bewonderenswaardig (maar niet erg uniek). Door hun over-the-top muziek en teksten worden ze waarschijnlijk niet erg serieus genomen. Toch is het rock ’n roll leven van vooral Dickie wel erg amusant. Hij schrijft daarover openlijk en met humor op hun site. De Moistboyz beweren niet politiek correct te zijn en vloeken zich door hun nummers heen over de meest foute onderwerpen. Mij is het niet helemaal duidelijk hoe serieus ze zichzelf nemen. Wellicht is het de moeite waard om een stukje van Moistboyz IV te beluisteren om te zien hoe ze zich ontwikkeld hebben. Ik kan echter niemand aanraden om deze heruitgave aan te schaffen.
Label: Schnitzel Records Releasedatum: 21 maart 2007
Waardering:
Must See/Buy/Do AanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!