Evenement: Ben Folds live in Paradiso
Eef Barzelay (frontman Clem Snide) opende de show met een sterke set songs. Al leek niet de hele zaal het met me eens te zijn. Eef zette z’n beste beentje voor, maar de zaal leek het niet op te pikken. Toegegeven; de zaal was nog maar half vol toen hij het podium opliep. En al werd het geklap telkens net een beetje luider, erg warm leek hij er niet van te worden. Vlak voordat hij aan zijn laatste nummer begon, schudde hij dan ook toepasselijk heel schuchter even z’n hoofd. Een warmer welkom was niet verkeerd geweest voor deze man, die al zoveel mooie liedjes heeft gemaakt met Clem Snide.
Drie kwartier nadat Eef zijn set had beëindigd horen we ineens Phil Collins met In The Air Tonight. Een wel heel typische afwisseling op alle indie liedjes die in de vorige 45 minuten passeerden. De zaal wordt donkerder, en Ben sluipt zichtbaar achter de drumkit. Gejoel alom. Als een blij kind zit Ben verstopt achter het drumstel, en met het dubbelen van Collins befaamde break is het concert een feit. Opener is het nummer Annie Waits. En even leek er een zucht van opluchting door de zaal te gaan; de man is echt terug.
Ben Folds was op dreef. Na Annie Waits volgden in het eerste half uur nog o.a. Trusted, Gone, Learn To Live With What You Are, en het prachtige Jesusland. Het is me een raadsel hoe deze drie heren een nummer zo weten neer te zetten, dat je even de indruk krijgt naar een 6-koppige band te luisteren in plaats van naar het illustere trio dat voor je neus staat.
Ooit zei een wijs man dat alle mannen in hun hart jongetjes zijn. Voor Ben Folds is niets minder waar. Hij heeft nieuw speelgoed, en demonstreert het maar al te graag voor het publiek. Het synthesizertje is nog niet voor de helft zo breed als de vleugel die op het podium staat, maar maakt minstens net zoveel herrie. Na een korte inleiding in de wetenschap der synthesizer vervolgt de Amerikaan zijn set. We horen Still Fighting It, You To Thank, de single van Songs For Silverman Landed, en Bitches Ain’t Shit. Even kwam het gevoel naar boven dat hij de ludieke cover die avond wel heel serieus aanpakte; te serieus. Gelukkig weet Ben het einde dermate te veranderen en te improviseren dat het toch nog grappig uitvalt.
En grappig was de man; van het professionele gerotzooi op z’n synthesizer tot aan de vele verhaaltjes en grappige toespelingen tussendoor. Folds en zijn partners in crime hadden er zichtbaar zin in.
Een solo blokje van Ben volgt. Fred Jones pt. 2 werd gespeeld op suggestie van de jongen naast me. Na dit prachtige pianowerkje horen we ook nog Brick en Lullaby voorbij komen. Maar het echte feest begon pas na dit blokje. Met de terugkeer van drummer Sam en bassist Jarred komen nog meer pareltjes uit Folds ruime repetoire aan de beurt. Één van de hoogtepunten van de avond was Narcolepsy. De compositie van dit nummer is zo immens sterk, dat de hele zaal van muisstil naar luid meegalmen kon gaan in luttele seconden.
De meezingconstructie van Army kennen we inmiddels allemaal, en toch zong iedereen uit volle borst mee. Na afsluiter One Angry Dwarf And 200 Solemn Faces wilde iedereen meer, en dat kregen we uiteraard. Voor Not The Same en klassieker Underground kwamen de heren nog graag even terug. En toen was het toch echt afgelopen, althans, voor de heren van het geluid. Het achtergrondmuziekje was al ingestart, maar de zaal schreeuwde, stampte, en joelde voor meer. Gelukkig waren Folds en de zijne de hele avond al in een jolige stemming, en dus werden we nog getrakteerd op Zak And Sara. Nog nooit heb ik een publiek meegemaakt dat zo uitzinnig danste, zong en bewoog van blijdschap dat ze nog een encore kregen. Folds smeet nog even z’n kruk op de pianotoetsen voordat het trio definitief van het podium af liep. Wat een avond. Nu maar hopen dat we niet weer een decennium moeten wachten voordat hij terug is.
Wie: Ben Folds Waar: Paradiso, Amsterdam Wanneer: 30 januari 2007
Waardering:
Must See/Buy/Do
AanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!Foto's van fileunder.nl, benfolds.com en podiuminfo.nl.