CD: Benjy Ferree - Leaving the Nest

Joost Melis (Pink_Floyd)
Het lijkt een grote stap, van oppas bij David Lynch tot muzikant op het Domino platenlabel (waar ook Arctic Monkeys en Franz Ferdinand resideren). Maar Benjy Ferree is het levende bewijs dat het mogelijk is. Hij droomde ooit van een baan in de filmwereld; Marlon Brando was zijn grote voorbeeld, regisseerde toneelstukken in zijn puberjaren en volgde cursussen aan de theaterschool. De logische stap daarna is Hollywood. Daar werd hij onder andere oppas bij Lynch en zocht zijn heil uiteindelijk in muziek. Met een beetje hulp van Brendan Canty (Fugazi) werd het schrijven van liedjes zijn nieuwe passie en nu is daar het album Leaving the Nest.


Zijn klanken hebben iets tegendraads, liedjes waar je niet zomaar je vinger op kan leggen. De overkoepelende indruk laat een hoofdrol zien voor americana en beatleske pop in zijn muzikale toneelstuk. Minimale composities met een regelmatige lo-fi 'southern sound' voeren de boventoon; een huilende viool, een harmonica, een sambabal of een steelgitaartje. Toch is elk nummer uniek en springt als een opgejaagde haas van links naar rechts.


De opener en tevens eerste single In the countryside heeft mijns inziens veel te veel weg van een hillbilly kinderliedje, degene die Paul McCartney (helaas) ook wel eens uit zijn geest liet ontsnappen. Het heeft dat overdreven vrolijke en simpele in zich, op een manier waarop mensen ook tegen peuters praten. De opvolger Dogkillers! is gelukkig een stuk donkerder en combineert het geluid van Ray Davies en Johnny Cash met een vleugje Iggy Pop op een overdosis valium. Ferree zijn held, Cash, krijgt zijn eerbetoon een track later met behulp van de cover A little at a time. De invloeden zijn niet van de lucht, The Desert lijkt op een laidback Ben Folds spinsel en op Private Honeymoon waan je je in het begin even in het klankenpalet van Jeff Buckley. In Leaving the Nest leent Ferree de intonatie en de uitgestelde gitaaraanslagen van Jack White. Toch krijgt bijna elk nummer wel een speciale wending, waardoor vrolijk grimmig wordt, rustig wordt rauw en McCartney wordt Cash. Klinkt interessant, maar het mist een grote gemene deler die de nummers aan elkaar koppelt. Zijn stem tracht dit te doen, maar doordat de weegschaal op en neer gaat tussen overvrolijke deuntjes en donkere americana is de balans zoek.

Benjy Ferree zou een korte hype tegemoet kunnen gaan omdat de muziek net iets anders klinkt dan wat er nu veelal geproduceerd wordt. Maar het mist coherentie en hypes verdwijnen vaak als sneeuw voor de zon. Hopelijk kan Ferree een éénduidiger geluid laten horen in het vervolg zodat hij nog een tijdje mee kan.

Label: Domino Releasedatum: 29 januari 2007
Waardering:
Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!