CD: George Harrison - Living in the Material World
Woorden uit de mond van de toen 24-jarige George Harrison in september 1967. Harrison zat vanaf eind jaren zestig tot aan zijn nek in de spiritualiteit en Indiase muziekinvloeden. En dat was tekstueel en muzikaal gezien vaak goed te merken.
VVD-ers en managers met een Volvo V40 zullen dit fragment hierboven meteen afschilderen als ongefundeerde en niet waar te maken wenselijkheden. Linkse zweefteven en Hare Krishna's zouden het daarentegen absorberen als een kurkdroge spons in het moessonseizoen. Voor de mensen ertussen in telt slechts de muziek, maar is die om over naar huis te schrijven?
Harrison was geen groots gitarist, geen stijltechnicus van het eerste uur (Paul McCartney liet hem soms niet voor niets partijen noot voor noot opnemen). Maar de man groeide geleidelijk in zijn spel en werd later toch een waardige ritmebegeleider op de snaren, ook zijn songschrijversbekwaamheid ging wat vooruit. Zijn zeer succesvolle soloalbum All Things Must Pass en zijn inzet voor Bangladesh zorgden voor een hoog gespannen afwachting van zijn tweede soloalbum, Living In The Material World in 1973. Een album dat in de Verenigde Staten de nummer 1 positie en in Groot-Brittannië de nummer 2 positie haalde. De bekendste single Give Me Love (Give Me Peace On Earth) besteeg ook het hoogste podium van de lijsten. Dit album is er nu ook als geremasterde reissue en bevat twee bonustracks, Deep Blue (B-kantje in 1971) en Miss O'Dell (B-kant op Give Me Love).
Het werk van Harrison doet me eerlijk gezegd weinig, de composities springen er niet echt uit en qua gitaar blijft het vaak steken op het begeleidende niveau, uitgezonderd van enkele kenmerkende Harrison slide-gitaar solo's. Het titelnummer kent gelukkig wat meer lagen en is complexer, Ringo Star en Jim Keltner zorgen voor 'double drums' en Klaus Voormann neemt een tenorsax-lijntje voor zijn rekening. Dit maakt het allemaal wat spannender dan de rest op het album.
Tekstueel gezien worden de Krishnas, spiritualiteit, gebeden en andere hogere sferen ongeveer je strot ingeramd en dat maakt het nogal afstotelijk. Lennon en McCartney blijven toch de beteren van de Beatles en de tijd erna.
De geremasterde CD zal voor de huidige muziekwereld en in vergelijking met de originele versie weinig toevoegen. Voor Harrison-fans is dit vast een leuk extraatje (er is trouwens ook een limited edition met DVD en uitgebreid inlay-boekje). Voor vele anderen zal Eric Cartman het gevoel, zij het nogal gechargeerd, het best kunnen uitdrukken: "This is all a bunch of tree-hugging hippie crap!"
Label: Parlophone Releasedatum: 25 september 2006
Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!