CD: Sebadoh - III
Ik ben er niet achter waarom dit album juist nu uitgebracht wordt (hoe spel je echter r-e-ü-n-i-e?, of begin ik een beetje cynisch te worden?). Maar een beetje gerechtigdheid zit er wel in. Dezelfde maand in 1991 kwam namelijk ook een album uit van een ander bandje, dat destijds onder de noemer indierock geschaard kon worden. Dat bandje heette Nirvana en het album was Nevermind, en eiste alle aandacht op. Eerlijk gezegd was het album van Sebadoh mij ook een beetje ontgaan in een vlaag, cq. blitzkrieg, van Seattle rock.
Bij dit geweld stak het kwetsbare lo-fi en ingetogen geluid van Sebadoh nogal schraal af. III kwam simpelweg op het verkeerde moment. Terwijl het, achteraf, minstens evenveel emotie had als Nirvana's Nevermind. En de lakmoestest: albums van Sebadoh draai ik nog altijd, en steeds ontdek ik weer iets nieuws, terwijl Nevermind stof staat te verzamelen. III wordt deels gedreven door de frustatie van Lou Barlow, daarvoor door J. Mascis persoonlijk uit Dinosaur Jr. gezet (tijd heelt echter de wonden, getuige de reünie -he, daar hebben we het woord weer- tour van Dinosaur Jr. met Lou Barlow als vanouds op bas).
III is een mengeling van indie rock liedjes in de traditionele bezetting (gitaar-drums-bas), en thuis tapes met sobere en ruisende liedjes. Sebadoh, de uitvinders van lo-fi. Persoonlijk vind ik de goed opgenomen liedjes beter en sterker, zoals The Freed Pig. Barlow, maar ook Jason Loewenstein zijn meesterlijke liedjesschrijvers, waarbij alle facetten van soul, passie, grofheid, frustratie, schoonheid en razendheid aan bod komen.
Aangezien III een re-issue is, is het vreemde dat we alle albums kennen die daarna uitgebracht zijn. Normaal gesproken kun je alleen vergelijken met het verleden, maar nu ook met de toekomst. Ik vind latere albums van Sebadoh beter. Vooral warmer, en met meer liedjeskunst. Niettemin is III interessant, niet alleen vanwege de zoektocht die Sebadoh onderneemt (het is in vergelijking met latere albums een album met meer diverse stijlen), maar vooral ook door de bonus cd.
De bonus cd opent met Gimme Indie Rock en Ride The Darker Wave, nummers die alleen op een E.P. te vinden waren, en die in mijn geheugen gegrift zijn als iconen van indie rock. Ook de andere zestien nummers waren niet te vinden op een regulier album, en voegen dus daadwerkelijk iets toe. Vreemdste nummer is Showtape '91. De titel is letterlijk wat het is. Het is een tape met samples die Sebadoh, meer sprecifiek Barlow, afspeelde tijdens concerten in 1991. Een kralenketting van uitspraken en soundbytes over Sebadoh, die Barlow pleegde af te spelen tijdens pauzes tussen de nummers. In beste Amerikaanse traditie dik aangezet, schreeuwend om aandacht. In steeds erger wordend nietszeggend geblaat. Wie zegt dat je je publiek niet mag irriteren?
A crystal shining, forever moment... courtesy of seBADoh
( quote-o-rama )
Label: Domino Releasedatum: 10 juli 2006 Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!