Evenement: Ben Harper and The Innocent Criminals

Joost Melis (Pink_Floyd)
Wie op donderdag 22 juni naar Amsterdam reisde en uitstapte bij station Bijlmer werd al gauw aangezien voor een Robbie Williams fan. Ware het niet dat ongeveer 5000 mensen een andere muzikale smaak hadden. Op hetzelfde moment speelde in de HMH de rasartiest, Ben Harper. Een man die gelinkt kan worden aan protestliederen, emotie, surfen, Jack Johnson en inmiddels negen albums, maar die bij velen nog geen belletje doet rinkelen. Vier maal heb ik zijn concerten in Nieuw Zeeland, Australië en Canada moeten missen vanwege te snel uitverkochte zalen. En nu eindelijk kon ik de grote man aanschouwen in ons eigen kleine landje. Alhoewel, groot? Zoveel mensen kennen Ben Harper nog niet in Nederland. Zeg je tegenwoordig Jack Johnson, dan is dat een bekende naam door toedoen van 3FM. Ben Harper is echter de man die Jack Johnson introduceerde aan producer Plunier en eigenlijk zijn muzikale carrière het juiste duwtje gaf. Harper zelf maakte al jaren soortgelijke muziek, al is het een stuk (soul)voller, en is razend populair in Oceanië en de Verenigde Staten. Iedereen met een surfplank heeft een Harper CD. Hell, mensen die iemand kennen met een surfplank hebben een CD van hem! In Nederland zijn de surfers wat dunner gezaaid en moet zijn bekendheid op een andere manier groeien. Eén van die manieren is optreden en dat is wat de man goed kan.


Gemiddeld geeft hij 150 concerten per jaar, dus je zou zeggen dat het qua geluid en materiaal een routineklusje zou zijn voor de technische staf. Niets was minder waar zo bleek 22 juni. Het concert begon een half uur te laat vanwege wat leek op te laat opbouwen. Geen man over boord want welk concert begint er tegenwoordig wel op tijd? Harper en zijn band The Innocent Criminals begonnen sterk ondanks het feit dat gedurende het gehele concert de mic van Ben op een te laag volume stond. De vette bass van Juan Nelson en gitaarlicks van Michael Ward gierden over de stem van Harper heen. Over Juan Nelson gesproken, deze man moet officieel tot coolste bassist ter wereld uitgeroepen worden. Zijn voorkomen, tokkels en speelstijl roepen pure sympathie en vrolijkheid op en hij kan nog spelen ook!


Maar enkele technische fouten konden de pret niet drukken (ook Harpers Weissenborn, zijn slide-gitaar, was niet goed afgesteld en de geluidsman had enkele minuten sleutelwerk nodig om hem aan de praat te krijgen). Daar tegenover stond een solide show van twee uur en drie kwartier. De zaal stond te swingen en de sfeer was super! Gedreven nummers als Black rain, Steal my kisses en Burn one down zweepten het publiek op. Nieuwe nummers, die beter uit de verf kwamen dan op de plaat door de felheid en enthousiasme waarmee ze gespeeld werden, wisselden enkele klassiekers af. Het nieuwe materiaal zoals Morning Yearning kreeg vele nekharen omhoog, maar echte kippenvelmomenten waren er onder andere bij Amen omen, Walk away en Another lonely day. De laatste twee nummers speelde Harper in een akoestisch setje tijdens de eerste toegift, je kon een speld horen vallen in de zaal.


Ook de improvs gedurende de show waren erg lekker, bassloopjes van Nelson, percussiesolo's van Leon Mobley en de slide-gitaar van Harper waren heerlijk. De cover van Neil Young, Heart of Gold, en het shirtje van Van Nistelrooij van gitarist Ward deden het goed bij het gemêleerde publiek. Het was een muziekavond om van te genieten, intens en doeltreffend. Hopelijk komt Harper snel weer terug!

Ben Harper, 22 juni 2006, HMH
Waardering:

Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!