CD: Hope Of The States - The Lost Riots
Dat debuutalbum is er nu en als we de Britse muziekpers moeten geloven gaat het om een muzikale mijlpaal. De NME, nooit weg van een hype of twee, durfde zelfs te stellen: "Hope Of The States are changing what a band can do and be."
Zoveel succes in zo'n korte periode, dat kan niet goed gaan zou je denken. En het ging ook niet goed. Net voordat 'The Lost Riots' klaar was pleegde gitarist James 'Jimmi' Lawrence compleet onverwacht zelfmoord. Een grote schok voor de band, maar geen reden om het album af te blazen of de band op te heffen. 'The Lost Riots' ligt sinds augustus gewoon in Nederland in de winkels en is, niet geheel onbegrijpelijk, opgedragen aan de familie Lawrence.
Zanger Samuel Herlihy heeft sinds het uitkomen van de plaat verkondigd dat luisteraars niet hoeven te zoeken naar aanwijzingen voor de zelfmoord in de songteksten. Wie deze echter onder ogen krijgt, zou wel eens een andere indruk kunnen krijgen. Enkele voorbeelden: 'Come on people / keep your friends close / your enemies won't count in the end / in the end / in the end' (Enemies / Friends). 'It's alright to be alone sometimes / but please come back tomorrow / The people you leave behind: / they worry all the time' (Don't Go To Pieces).
Daarnaast is de muziek op zich ook van die depressieve aard dat 'The Lost Riots', hoe cru het ook klinkt, in feite de perfecte zelfmoordsoundtrack is. Vooral de eerste paar luisterbeurten vallen vrij zwaar op de maag. Opener The Black Amnesias (compleet instrumentaal) weet in al zijn dramatesque grootsheid nog direct te overtuigen, en Enemies / Friends mag in vergelijking met de rest van het album gerust vrolijk genoemd worden, maar vanaf 66 Sleepers To Summer wordt dit album echt een zware zit.
.jpg)
Donkere pianostukken worden in de nummers die volgen afgewisseld met zwaarmoedig gezang van Herlihy en andere donkere tonen. Dit alles wordt met veel gevoel voor drama gepresenteerd. Op zich zijn dit genoeg ingrediënten voor een interessant stukje muziek, ware het niet dat de zeurderige zang en het depressieve karakter het wel erg moeilijk maken om deze plaat in één keer helemaal uit te luisteren. Daar komt bij dat lang niet alle composities even sterk zijn. De eerder genoemde opener The Black Amnesias vormt, onder meer met de eerder uitgebrachte singles Enemies/Friends en Black Dollar Bills, wat dat betreft een positieve uitzondering.
Waar in de opener de bombastische grootheidsheid indruk maakt, zijn het juist de vrolijke roffelende drums die van Enemies / Friends een zeer luisterbare track maken. The Black Dollar past daarentegen goed in het duistere blok dat zich na het tweede nummer ontspint, maar zit wel zó goed in elkaar dat het een belevenis op zich wordt.
Daartegenover staat echter een nummer als Me Ves y Sufres. Aan de ene kant klinkt dit nummer weliswaar wonderschoon, maar wie al zeven soortgelijke tracks achter zijn kiezen heeft zal de aanwezigheid van een stopknop als een bevrijding vieren. En hiermee hebben we gelijk het grote probleem van deze plaat te pakken: hij is gewoon tè topzwaar. Wie 'The Lost Riots' niettemin in gedoseerde mate tot zich neemt, weet zich verzekerd van een hele bijzondere muzikale ervaring.