The Last Clockwinder
Als je virtual reality-games noemt gaan de meeste mensen waarschijnlijk aan schietspellen denken. Het is immers een genre dat het medium goed ligt. Dat is soms jammer, want er is nog een genre waar VR-ontwikkelaars nog veel meer naar moeten kijken: puzzel-games. The Last Clockwinder is een spel dat die theorie wederom bevestigt.
The Last Clockwinder speelt zicht af in een mysterieuze boom die in leven wordt gehouden door een verzorgster genaamd Edea. Hoofdpersonage Jules heeft in het verleden als kind samen met Edea daar gewoond, maar als ze terugkeert voor een bezoekje blijkt de steampunk klokkentoren verlaten en de boom stervende. Het is aan Jules om uit te vinden wat er is gebeurd en natuurlijk ook om de boel te reden.
De voormalige verzorger had als ambitie om de allerlaatste te zijn en om dat te faciliteren heeft ze manieren uitgevonden om haar werkprocessen te automatiseren. Die zijn alleen nu allemaal stopgezet en Jules moet proberen om alles weer op gang te brengen. De hoofdmechaniek van deze game is de mogelijkheid om je armbewegingen op te slaan en te klonen. Dit doe je met behulp van de haast magische handschoenen die je aan het begin van het spel vindt. De werking van die handschoenen is verraderlijk simpel. Stel dat je aan een wiel moet draaien om een machine te activeren. Je drukt op de ‘opname’-knop en voert vervolgens die actie uit. Nadien verschijnt er een robotkloon die jou actie precies en eindeloos nadoet. Dat maakt Jules vrij om weer iets anders te doen.
Het is een simpel spelconcept die prachtig gedurig het spel wordt uitgebouwd. Om de boom te redden moet je dus allerlei machines weer activeren en die machines gebruiken verschillende speciale fruiten als brandstof. Jules moet in de verschillende puzzelkamers een geautomatiseerd proces opzetten waarbij haar robots die fruit oogsten en aan de juiste machine voeden.
In een van de eerste puzzelkamers maak ik bijvoorbeeld eerst een opname die de kloon de fruit laat snijden en vervolgens naar een andere gedeelte van de kamer gooit. Mijn tweede opname zorgt ervoor dat een andere kloon die fruit vangt en vervolgens aan de juiste machine voedt. Tot zover heel simpel en logisch, maar The Last Clockwinder voert uiteraard de moeilijkheidsgraad op en in latere kamers is het niet vreemd om acht klonen te hebben die allemaal iets anders doen.
Het is erg leuk om uit te vogelen welke handelingen je precies nodig hebt om het proces compleet te maken. Je denkt snel dat je een mooie oplossing hebt bedacht, maar als je vanaf een afstandje het resultaat bekijkt oogt het plotseling als een onhandige Rube Goldberg machine. Het is optioneel, maar het spel daagt je uit om met een minimale hoeveelheid klonen een bepaalde productieniveau te halen. De mechanieken van deze game zijn dermate leuk dat ik telkens met plezier op zoek ging naar de maximale efficiëntie. Dat heeft de speelduur van deze game van normaal zo’n vier uurtjes bijna verdubbeld.
Daar waar de mechanieken dus uitstekend werken pakt het narratief iets minder sterk uit. Jules vindt in de puzzelkamers allerlei stemopnames van haar tijd als kind met Edea, iets dat de groeiende band tussen de twee duidelijk maakt. Deze opnames zijn goed geacteerd en interessant genoeg om naar te luisteren, maar uiteindelijk laat het geen blijvende indruk achter.
Conclusie:
The Last Clockwinder is een game met relatief beperkte ambitie. In essentie heeft het enkel de kloon-mechaniek en daarmee dien je alle puzzelkamers op te lozen. Het voordeel van een enkelvoudig concept is dat je die lekker veel diepgang kunt geven. Dat is precies wat The Last Clockwinder doet en daarom is het een game die ik aan alle VR-eigenaren zou aanraden.
