Aandachtszucht kent geen grenzen in Sick of Myself

Aandachtszieke Signe doet alles voor aandacht uit haar omgeving. Liegen over ervaringen is daar nog het minste van. Sick of Myself is een op momenten komisch maar vaak ook tragisch portret van iemand die alles doet om sympathie uit haar omgeving te ontvangen.

Sick of Myself: Kristine Kujath Thorp

Aandacht: sommige mensen krijgen er voldoende van, anderen bouwen hun hele leven om het idee dat je d'r nooit genoeg van kan hebben. De Noorse Signe vindt ook dat ze te weinig aandacht krijgt, maar in plaats van een carrière als, bijvoorbeeld, influencer na te streven zoekt ze het vooral in de sympathie-hoek. Wanneer ze tijdens een diner nauwelijks aan het woord komt (mede omdat haar vriend en kunstenaar Thomas veel interessanter is), grijpt ze de kans als de kok vraagt of er nog iemand allergieën heeft: ze verzint snel dat ze geen noten mag. Als ze vervolgens stiekem van Thomas' bord eet (en dus noten binnenkrijgt, waar ze helemaal niet allergisch voor is), moet iemand haar op de fout wijzen voordat ze 'ineens' last krijgt en uitgebreid moeilijk gaat doen. All eyes on Signe.

Het bevalt haar wel, die sympathie als je iets lichamelijks hebt, en dus besluit ze een flinke voorraad illegale Russische medicijnen in te slaan. Ze las namelijk dat je daar een hele opvallende huidziekte van kunt krijgen, en daarmee kan ze lekker zielig doen, denkt ze. En ze heeft gelijk; ze krijgt vreemde uitslag en verkleuringen op haar huid, maar wacht tot Thomas er iets van zegt voordat ze er ("Wat? Echt? Oh jee!") op reageert. En daarna zorgt ze er radicaal voor dat het nóg erger wordt, als de aandacht op de symptomen verslapt en Thomas met zijn kunstwerken meer waardering en aandacht lijkt te krijgen.

Sick of Myself: Kristine Kujath Thorp

Sick of Myself (originele Noorse titel: Syk Pike - ziek meisje) beeldt vooral de mysterieuze ziekte af die Signe de rest van de film blijft gebruiken om aandacht en sympathie van haar omgeving af te dwingen, maar eigenlijk gaat het over de ziekte in Signe's hoofd. Ze doet zichzelf een verschrikkelijke huidziekte aan; dit zal slechts medelijden opwekken bij een enkele bioscoopbezoeker. Maar waar ze echt aan lijdt is iets diepers, een soort van Munchhausen, maar dan zonder proxy. Een hang naar aandacht, naar in het middelpunt staan, ten koste van je eigen gezondheid.

Kristoffer Borgli, die het scenario schreef en de film regisseerde, brengt haar problemen van twee kanten in beeld: aan de ene kant heb je tóch een beetje medelijden dat zij blijkbaar zo weinig tevreden is met zichzelf dat ze tot extremen moet gaan om het idee te hebben dat ze wat betekent voor haar omgeving. Aan de andere kant belicht hij hoe belachelijk ze zich gedraagt. Als ze een gewonde voorbijganger assisteert vertelt ze er daarna honderduit over: niemand deed iets, ik was de held, ik heb haar leven gered. Maar Borgli laat zien: ze hield anderen op afstand, zodat ze zelf met de eer kon strijken. Ze hield onderweg naar huis haar bebloede kleding aan om thuis nog een keer zielig te kunnen doen. En regelmatig fantaseert ze de ideale reactie op haar nobele acties, om vervolgens teleurgesteld de werkelijkheid te ervaren.

Sick of Myself: Kristine Kujath Thorp

Het is een interessant portret van iemand met problemen, die je vervolgens steeds een beetje meer begint te haten. Je vraagt je de hele tijd af: wanneer houdt het op, waar ligt de grens, wat is ervoor nodig om Signe tot het inzicht te laten komen dat wat zij doet echt helemaal verkeerd is? Het antwoord daarop laat misschien wel eeuwig op zich wachten.